Prolog

Rozdział dedykuję Mariannie za wsparcie gdy zwątpiłam w tę historię oraz moim kochanym siostrą Fionie i Pati. Dziękuję za wsparcie w pisaniu tej historii <3 Dzięki wam dziewczyny wszyscy mogą przeczytać to niżej <3

Zapraszam do czytania i następnie do zajrzenia na notkę :)

Life is Strange...

Czy mogłam trafić gorzej? Chyba nie. Jestem porażką. Nic nie wartym śmieciem. Bezwartościowym czymś, które według innych nie ma prawa do życia. W tej chwili nie rozumiem sensu mojego istnienia. Nikomu nie jestem potrzebna. Nie mam przyjaciół... Zostałam na świecie sama. Stałam się wyrzutkiem... Wszyscy mnie krzywdzą. Przecież nic takiego nikomu nie zrobiłam.. Moja wina, że moi rodzice nie żyją? Moja wina, że mieszkam w domu dziecka? Moja wina, że nie mam na nic pieniędzy? Nie rozumiem czemu jeszcze żyję. Moje życie od lat opiera się na bólu i samotności. Jaki jest więc jego sens ... Znów siedzę sama w ciemnym pokoju najbiedniejszego domu dziecka w całym województwie z żyletką w rękach. W słuchawkach rozbrzmiewa "Plus i minus". Po chwili znów nasuwa się pytanie: "Dlaczego? Czy coś Ci zrobiłam? Dlaczego mi ich zabrałeś?!". Krzyczę tak głośno jak tylko umiem, ale jak zwykle nikt mnie nie słyszy. Płaczę gorzkimi łzami bólu i strachu, których także nikt nigdy nie zauważa. Mojego strachu nikt nie rozumie. Nikt nie chce rozumieć. Boli mnie to, ale nikt nic nie wie. Z dnia na dzień jest coraz gorzej. Bez względu co się stanie nie będzie lepiej... A może? Już niedługo moje 16 urodziny. Ten dzień będzie dniem wielkich zmian. Na lepsze? Na gorsze? To się jeszcze okaże. Czy zmiany, które planuję pomogą mi w życiu, czy je jeszcze utrudnią, nie wiem. Wiem tylko że wtedy zmieni się moje życie...

~***~

 Life is Strange...

Dzisiaj przeżyłem najnudniejszy dzień jaki miałem. To ostatnio norma u mnie... Odkąd pokłóciłem się z Charlie'm nie mogę spokojnie spać. Koszmary znów powróciły. Wszystko się skomplikowało. Nic nie jest takie jakie powinno być... Nie widziałem go od tygodnia. Nawet nie mam jak go przeprosić... Znów te pytania: "Dlaczego? Czemu zawsze ja? Czemu jestem taki głupi?!". Nie umiem zrozumieć czemu się tak zachowałem... Zraniłem go. Wszystko zniszczyłem. Nawet nie wiem gdzie jest i co się z nim dzieje. Nie odbiera, nie odpisuje... Nic! Zniszczyłem to co zbudowaliśmy razem. Wszystko przez głupią kłótnie! Mam nadzieję, że jeszcze kiedyś mi wybaczy... Wątpię żeby to było dzisiaj, jutro albo chociaż w tym tygodniu. Sam bym sobie tak szybko tego je wybaczył. Ale co zrobię, że gdy się z kimś kłócę mówię wszystko co mi ślina na język przyniesie. Tak go zraniłem, a to mój brat... Moja podpora w życiu...

~***~

Life is Strange...

Mimo że wiem jaki jest teraz tak szybko mu nie wybaczę. Nie... Przegiął tym razem. Ja rozumiem jest nerwowy. Ja też, ale czegoś takiego bym mu nie powiedział. Mam trochę wyczucia. Nie raz już mu wybaczałem mimo że nikt normalny by tego nie zrobił. Cóż... Tym razem zaliczę się do normalnych i tak łatwo się nie dam... Po raz kolejny te pytania: "Dlaczego? Czemu? Co ja takiego zrobiłem?!".  Nie widziałem się z nim tydzień jak nie więcej... Leondre dzwoni, pisze... A ja nic. Po raz kolejny pokłóciliśmy się o głupotę i jak zwykle wyszło z tego niezłe bagno... Eh... Mam tego powoli dość... Ale to mój brat... Pomogłem mu gdy mnie potrzebował tak jak on pomógł mi... Mimo że często mam ochotę go rozszarpać jest moją podporą, a ja jego... Nie jestem w stanie powiedzieć, czy będę w stanie mu wybaczyć... A jak będę to i tak nie wiem kiedy...

~***~
Cześć moi drodzy :) Witam was w nowym roku i nowej historii. Do głównego tematu notki przejdziemy na koniec teraz coś o tym wyżej. Jak wam się podoba? Mi bardzo. Z fabułą pomogła mi moja siostrzyczka Fiona, której jestem bardzo wdzięczna, bo gdyby nie ona nie pisała bym teraz do was. Jak widzicie dość bardzo odbiegłam od poprzedniej historii. Pierwszą i najwidoczniejszą zmianą jest to, że jest dziewczyna. Wiem, że duża część z was lubiła moją historię za to, że głównie chodziło o chłopców. Chciałabym pisać dalej poprzednią historię, ale nie byłam w stanie. Chciałam najpierw ją kontynuować, ale nie wychodziło mi to. I tak wraz z Fioną powstało to. Ona napisała większą część perspektywy głównej bohaterki. Ja tam tylko trochę dodałam i napisałam coś od chłopców. Mam nadzieję, że nie macie mi tego za złe. Teraz tak. Czemu wróciłam? Po co to zrobiłam? Pewnie za raz znowu odejdę i was wszystkich oleję. Otóż nie. Teraz będę wytrwała i tu zostanę. Rozdziały mam do przodu więc wy będziecie mieli co czytać przez najbliższe 19 tygodni. Bardzo wam dziękuję za to, że zostaliście tu. Wiem to, bo przez ostatni miesiąc nabiliście ponad 4 tysiące wyświetleń. Gdzieś po drodze stuknęło chyba pół roku bloga. Pewnie zastanawiacie się dlaczego akurat doszło do tego, że wracam w święto 3 króli. Nie jest to przypadkowa data. Tego dnia mam dwa ważne wydarzenia. Pierwszym są urodziny kotów mojej babci. Drugą rzeczą jest to, że dokładnie rok temu otworzyłam swojego pierwszego bloga na bloggerze. Do dziś pamiętam ten dzień. W samym styczniu rozdziały dodawałam prawie codziennie, a nawet dwa razy dziennie. Nie wiem właściwie czemu. Nie był to żaden trick żeby nabić sobie wyświetleń. Chyba byłam tym tak podekscytowana, że nie mogłam doczekać się kolejnej publikacji. Teraz też tak będzie. Nie z tym, że cały styczeń rozdział będzie codziennie tylko z tym, że nie będę mogła doczekać się kolejnej publikacji rozdziału. Nie chcę wam robić spoilerów ani nic i tego nie zrobię. Dla tych co mają mi za złe, że odeszłam tak z dnia na dzień to rozumiem was w pełni. Sama bym była na taką osobę zła, ale już po prostu nie wyrabiałam. Miałam na głowie za dużo blogów i myślałam, że podołam. Cóż... Myliłam się. Teraz będzie inaczej. Mam inne blogowe zobowiązania, ale ten blog staje się moim oczkiem w głowie. Możecie mi pisać czy pasuje wam środa o 18. Jeżeli nie piszcie na dole w komentarzu propozycje godziny i dnia tygodnia. Ta która padnie najwięcej razy będzie datą publikacji. A! Jeżeli zostanie środa to czasem będą opóźnia gdyż wracam późno do domu. I teraz stało się coś czego chciałam uniknąć. Spóźniłam się. Chyba mi wybaczycie tę minutkę czy dwie. Em... No także nie będę przedłużać. Albo jeszcze chwila. Każdy kto to przeczytał proszę żeby w komentarzu napisał przynajmniej "jestem", albo chociaż ".". To będzie dla mnie bardzo wiele. A teraz coś za czym tęskniłam najbardziej...
A na razie... Komentujcie. Obserwujcie. Niebieski magiczny guziczek. Ja się z wami żegnam. Dzięki. Cześć i na razie.
Do następnego!
Asia Ari <3