Rozdział 10: Czemu ostatnio gadamy tylko o tym?!

Czasem najprostsze rozwiązania dają osoby trzecie...

- Charlie... - powiedziałam odsuwając się od niego. Spojrzałam mu w oczy - Czy to wszystko ma sens?

- Co?

- Ostatnio ciągle się ranimy. Owszem nie robimy tego świadomie. Ale czy jest sens ciągnąć to wszystko dalej skoro daje nam to więcej cierpienia niż szczęścia? - chłopak doznał szoku. Nawet nie wiem czemu. Wiem moje słowa są szokujące, ale bez przesady.

- Nie! Alex! Jak możesz tak mówić?!

- Charlie mi nie jest łatwo. Bardzo was polubiłam, jesteście moimi pierwszymi przyjaciółmi, ale naprawdę wszyscy w życiu się nacierpieliśmy. 

- Dla Ciebie mogę cierpieć do końca życia. Rozumiesz? 

- Ale ja nie zgadzam się żebyś robił to przeze mnie. 

- Nie obchodzi mnie to Alex. Za dużo już razem przeszliśmy. Za bardzo Cię znam, żeby to wszystko zakończyć.

- Powiedzmy sobie szczerze Charlie. Gdyby wtedy w parku Luke mnie nie dopadł nawet nie zwrócilibyście na mnie uwagi - nie odpowiedział. Zgadza się ze mną... - właśnie. Znamy się przez przypadek, a one się nie zdarzają.

- A jednak się zdarzył.

- Tak. Ale one nie wróżą nic dobrego. I tak jest teraz. Spotkałam was nawet nie będąc jakąś mega super Bambino. Nie tylko nade mną się znęcają. Nad waszymi prawdziwymi fankami też się pastwią. Czy to w domu, czy też poza nim. One mogłyby was spotkać i się z wami zaprzyjaźnić.

- Ale jednak to Tobie się wydarzyło. Przestań nad tym rozmyślać i bądź szczęśliwa. Zostań z nami. Zostań ze mną - patrzył na mnie błagalnie, a w jego oczach były łzy.

- Ale czy to ma sens?

- Ma! Jeszcze się poznajemy. To normalne, że się krzywdzimy. Myślisz, że u mnie i Leo od zawsze tak świetnie się układało? Nie. Na samym początku ciągle ktoś mówił coś nieodpowiedniego, ale jednak sobie wybaczaliśmy. Wiesz czemu? Bo jesteśmy jak bracia.

- To wy. A ja kim niby dla was jestem? 

- Siostrą. Zamy Cię bardzo krótko, a kochamy jakbyś była z nami od zawsze. Zrozum to wreszcie.

- Nie zdajesz sobie nawet sprawy ile razy słyszałam od kogoś, że jestem dla niego jak siostra. Niestety z żadną z tych osób nie mam kontaktu. Wiesz czemu? Bo dowiedzieli się o mnie prawdy.

- My ją znamy i dalej z Tobą jesteśmy.

- Całą prawdę?

- Wydaje mi się, że tak - dodał niepewnie. Nigdy nie powiem im wszystkiego...

- Nie. 

- Okłamałaś nas?

- Nie. Są rzeczy, o których nikomu nie mówię. Właśnie przez nie brzydzę się sobą.

- Alex?

- Nie powiem Ci o tym. Sam musisz się domyślić. Mi to nie przejdzie przez gardło - spojrzałam mu w oczy. Chyba się domyślił. W jego oczach zobaczyłam coś czego najbardziej się bałam - właśnie dlatego wam nie powiedziałam. Nie chciałam widzieć właśnie tego w waszych oczach. Teraz ty też się mną brzydzisz.

- Ciebie? Oszalałaś? Brzydzę się tamtych ludzi. Nie rozumiem jak można tak skrzywdzić niewinną osobę.

- Czyli to nie jest kierowane do mnie?

- Matko, ale ty jesteś głupia. Musiał bym być skończonym kretynem, żeby patrzyć tak na Ciebie. Przecież sama się o to nie prosiłaś - przytulił mnie i pocałował w czoło. Uśmiechnęłam się przez łzy. On jedyny przy mnie został... Teraz wiem, że zawsze przy mnie będzie. Choćby nie wiem co. 

- Dziękuję.

- Nie masz za co - spojrzał na mnie, a ja na niego. Ciut wkurza mnie to, że jest o głowę wyższy.

- Jak to nie? Jako jedyny zostałeś - uśmiechnęłam się.

- I zostanę do końca.

- Ekhem ekhem - usłyszeliśmy z nami. Szybko obróciliśmy się w tamtą stronę. To był Leo - wiecie, że nie ładnie tak o ludziach zapominać?

- Oj wiemy wiemy - zaśmiał się Charlie.

- Ale przyznaj, że chodzi o to, że przytulamy się bez Ciebie - powiedziałam ze złośliwym uśmiechem.

- Może trochę - zaśmiał się.

- To chodź - zaproponował Charlie. To był taki grupowy przytulas. Czuję się przy nich tak bezpiecznie - dobra. Starczy - co za podła blond psuja - trzeba wracać do hotelu. Chcemy trochę odpocząć - zwrócił się do mnie.

- A właśnie. Obstawiam, że wy jutro do szkoły nie idziecie.

- Tak jak i ty - stwierdził Charlie.

- Nie. Chcę żeby ktoś mnie odwiózł do domu, bo jutro chcę iść do szkoły.

- Alex... Przecież nie możesz iść sama - powiedział zrezygnowany brunet.

- Ale pójdę. Nie chcę robić sobie zaległości.

- A Luke? - zapytali na raz.

- Poradzę sobie przecież!

- Pogadamy o tym później - Charlie wziął mnie za rękę i wszyscy ruszyliśmy do hotelu...

Ja nie wierzę w to jak bardzo oni są wkurzający! Ja nie lubię mieć zaległości. Jak oni chcą je mieć to proszę bardzo, ale ja nie zamierzam. 

~***~

Później

W hotelu

Leżymy z Charlie'm na swoich łóżkach. Alex jest u naszych mam, bo coś od niej chciały. Chcę zacząć z przyjacielem jeden temat, ale kompletnie nie mam na to żadnego pomysłu. Tyczy się Alex. Czemu my ostatnio gadamy tylko o tym? Przecież z daleka widać, że Charlie się w niej zakochał. Nie rozumiem go. Dlaczego jej tego nie powie? Dlaczego nic nie zrobi? Przecież on też nie jest jej obojętny. Zachowują się dziecinnie. To w końcu nie może być takie trudne.

- No dawaj Leondre wyduś to z siebie cokolwiek to jest.

- Oby dwoje jesteście jak dzieci, a nawet gorzej. 

- O co chodzi tym razem?

- O to co zawsze!

- Eh... A ty dalej swoje?

- Tak. Przecież widzę, że Ci się podoba.

- Nawet jeśli to jest bez znaczenia. Ja nie podobam się jej.

- A skąd taka pewność? Nawet z nią nie porozmawiałeś.

- Leo nie jestem ślepy. Już któryś raz powiedziała mi, że nie jest naszą jakąś wielką fanką.

- A co to ma do rzeczy?! To, że nie jest naszą wielką fanką nie znaczy, że nie może Cię kochać. Ella też nie była wielką fanką i co? Też Cię kochała.

- Co?

- To. Nie raz mówiła mi, że Cię kocha, ale prosiła, żebym Ci nie mówił. Nawet gdyby nie prosiła nie mówił bym Ci. To wasza sprawa.

- Czemu mi nie powiedziała?

- Bała się odrzucenia i nie chciała psuć waszej przyjaźni. A ty czemu jej nie powiedziałeś?

- Z tych samych powodów. 

- Właśnie. Powinieneś porozmawiać z Alex. Szczerze. Tak żebyś powiedział jej wszystko i żeby ona wszystko powiedziała.

- Już to zrobiła - uśmiechnął się.

- Powiedziała Ci, że mieszka w internacie?

- Gdzie mieszka?!

- Czyli nie... A co ty myślałeś? Że wynajęła mieszkanie nie mając kompletnie żadnych pieniędzy?

- Cholera... Przecież tam może ją dopaść Luke!

- Wiem. Ale ona się tego nie boi. Powiedziała mi to.

- To co mówi, a czuje to dwie różne rzeczy! Dzisiaj chciała zrezygnować z naszej przyjaźni, bo ciągle się ranimy.

- Tego nie wiedziałem, ale w tej sprawie możemy jej zaufać. Na prawdę się nie boi. A nawet jeśli to nie okazuje tego.

- Nie zostawię tego tak.

- Domyślam się. Ona urwie mi łeb. 

- Trudno.
- Wielkie dzięki! Ja Ci tu mówię o rzeczach, które ona kazała mi zostawić dla siebie, a ty na to, że urwie mi głowę odpowiadasz trudno.
- Oj no. Wybacz.
- Musisz się przestać aż tak przejmować jej bezpieczeństwem, bo sama jest w stanie je sobie zapewnić. Bez Twojej pomocy.
- Leo zrozum mnie.
- Rozumiem. Ale jeżeli kiedyś chciałbyś z nią stworzyć coś na kształt związku musisz jej w końcu zaufać. Jeżeli tego nie zrobisz prędzej czy później Cię zostawi. Ona Ci ufa. Na prawdę. Bardziej niż mi.
- Ale mi nie grozi niebezpieczeństwo, a jej tak!
- Dobra. Zakończmy, bo już mnie trochę nudzi. Nie chcesz rad to ok. Tylko postaw się w jej sytuacji. Ty jesteś nadopiekuńczy i irytujący, a na głowie ma jeszcze Luke'a.
- Masz racje. Za bardzo się przejmuję. Ale tego internatu nie odpuszczę.
- Domyślam się. Na prawdę - zaśmialiśmy się.
- A co wy tak się beze mnie śmiejecie - weszła do pokoju uśmiechnięta od ucha do ucha blondynka. Najpierw przytuliła mnie, a później usiadła obok Charlie'go na łóżku i oparła głowę o jego ramię. Oby dwoje pod nosami się uśmiechnęli. I oni kurde myślą, że tego nie widać?! Ok. Są ślepi, ale inni nie są!
- Alex? Jesteś pewna, że wiem wszystko co powinienem wiedzieć? - ja i ona spięliśmy się na pytanie mojego przyjaciela.
- Em.... Tak... - odpowiedziała niepewnie.
- Mi się wydaje, że nie.
- Powiedziałeś mu pleciugo? - zapytała z jadem w głosie.
- Samo tak wyszło... Powiedział, ze wszystko mu powiedziałaś to zapytałem czy to też.
- Leo! Zaufałam Ci, a ty od tak mu powiedziałeś!
- Alex przestań. Dobrze zrobił.
- Dobrze?! Może dla Ciebie Charlie! Teraz jest już z Tobą ciężko wytrzymać! Wolę nie wiedzieć co zaczniesz wymyślać!
- Czemu mi nie powiedziałaś, że jestem ciężki do wytrzymania?
- Jak nie? No jak? Nie raz Ci mówiłam. Próbowałeś się ogarnąć, ale Ci nie wychodziło.
- Dość! Uspokójcie się wreszcie! - usłyszeliśmy krzyki pani Karen - Mam wyjście do całej sytuacji. Właśnie po to chciałam żeby Alex do nas przyszła...

~***~
Hejcia. Jednak dałam radę, zmobilizowałam się i dodaję. Problemy są, ale chwilowo nie dają kopa w żyć także jest ok. Co do rozdziału. Kupa. Jak na moje jest z dupy, do dupy i na dupę. Jeżeli macie inne zdanie możecie je wygłaszać w komentarzach na dole. Obstawiam, że zagadka z kim będzie Leo dalej istnieje. Powiem wam tylko tyle. Szukajcie, a znajdziecie. Coś mało was komentuje ostatnimi czasy. Tak patrzę i z rozdziału na rozdział jest coraz mniej komentatorów :( Trochę mi szkoda, bo to przez wasze komentarze dostawałam takiego mega pałera, że chciało mi się i pisać dalej i robić wszystko na co dzień. No ale trudno może pod tym będzie was więcej. Teraz nie przedłużam. Dzisiaj nie męczę was moim pożegnaniem rozdziałowym.
Do następnego!
Papa!
A pioseneczki nie ma bo jakoś nie przychodzi mi nic do łba :(