Rozdział 4: Zraniona dusza

 Czasem wszystko musi się zawalić, żeby mogło być lepiej...

- Chodź - chwycił mnie ostrożnie za nadgarstek i zaczął prowadzić w bliżej nieznanym mi kierunku. Po chwili byliśmy na zewnątrz, a ja znów miałam czym oddychać. Uspokojenie się zajęło mi chwilę.

- Dziękuję - uśmiechnęłam się w stronę mojego wybawcy.

- Nie ma za co. Tak powinien zrobić każdy. Zrobiłem to ja bo chyba jako jedyny w stu procentach jestem trzeźwy - zaśmialiśmy. - Chyba nie bardzo chciałaś tu przychodzić.

- Aż tak widać?

- Jakoś bardzo nie, ale ślepy nie zauważyłby, że nie lubisz imprez. Czyli nie jestem tu jedynym dziwakiem.

- Czemu dziwakiem?

- Widzisz ją? - wskazał na Alex, która bawiła się wraz z Brunecią. - Ona ma za odmieńca każdego kto nie lubi imprezować i chlać do nieprzytomności. Ta co się z nią bawi nie jest lepsza. Różni je tylko to, że ta w ciemnych włosach nie chla do nieprzytomności i nie puszcza się na prawo i lewo, chociaż... Kto ją tam wie. Co imprezę baluje z innym.

- Ta w ciemnych to moja siostra - gdy to powiedziałam oczy prawie wyleciały mu z orbit. - Bynajmniej tak myślałam.

- Nie przejmuj się. Tak w ogóle jestem Charlie.

- Amy.

- Miło poznać, tylko okoliczności nie najprzyjemniejsze - zaśmiał się.

- No trochę.

- Może chcesz się stąd urwać? Widzę, że to nie bardzo Twoje klimaty.

- Chętnie tylko powiem siostrze.

- Nigdzie się nie ruszam - odwróciłam się od chłopaka i podeszłam do siostry. Będąc przy niej szarpnęłam ją za ramię. Na chwilę aż mnie odrzuciło. Była z Alex tylko chwile a już wali alkoholem.

- Mam dość wracam do domu! - powiedziałam dość głośno żeby mnie usłyszała.

- Narka przychlaście - odepchnęła mnie od siebie, machnęła włosami i wróciła do zabawy. Nie wierzę, że to powiedziała. W tej chwili myślałam, że pęknie mi serce. Najgorsze w tym wszystkim było to, że jakiś czas temu natrafiłam na dokument o pijanych ludziach. Oni zawsze mówią to co czują i myślą nie ukrywając nic. Czyli dla własnej siostry jestem przychlastem. Świetnie. Zmarnowana wróciłam do Charliego. Będąc przy nim uśmiechnęłam się bardzo słabo.

- Coś się stało?

- Tak. Znaczy nie. To nic ważnego. Chodźmy już - nie zadawał więcej pytań. Po niewielkiej chwili wyszliśmy z posesji rodziców przyjaciółki mojej siostry. W moich oczach pojawiły się łzy.

- Widzę, że coś jest nie ok. Wiem, że dopiero się poznaliśmy, ale możesz mi zaufać.

- Dziękuję Charlie, ale to muszę przecierpieć sama. Po prostu... W końcu dowiedziałam się co tak naprawdę myśli o mnie moja siostra. Chociaż jeden pożytek z tej imprezy.

- Nie przejmuj się. Mówiłem. Typ imprezowiczki jeden z podlejszych.

- No wiem. Tylko że ona nigdy taka nie była. Zawsze... Była po mojej stronie. Broniła mnie. Wspierała. Po prostu przy mnie była. Nie myślałam, że taka jest.

- Nie każdy jest taki na jakiego wygląda.

- Teraz przekonałam się o tym na własnej skórze. Wcześniej dowiadywałam się tego z książek, ale teraz... Myślałam, że przynajmniej jej mogę zaufać.

- Też kiedyś miałem przyjaciela, który był dla mnie bratem. Przejechałem się trochę na tej przyjaźni.

- Tyle że ja od Emy się nie uwolnię jeszcze kilka lat. To jednak moja siostra a nasi rodzice rozwodu w planach nie mają.

 - Postaraj się od niej odizolować.

- Jak? Nigdy nie było nam to potrzebna.

- Nie kłóciłyście się nigdy?

- Nie. A powinnyśmy?

- No wiesz... Jesteście jednak siostrami. Siostry z tego co kojarzę się kłócą.

- My jesteśmy inne. Jeżeli się ze sobą nie zgadzałyśmy to najczęściej oglądając mecze ligowe piłki nożnej. Zwykle... No... Zgadzałyśmy się ze sobą.

- Zaraz. Lubisz piłkę?

- Tego nie powiedziałam. Nie lubię tego zła, gówna i szataństwa - Amy... Błąd, zaczynasz znajomość od kłamstw? Nie moja wina, że nie jest najlepiej z moimi wspomnieniami z piłką.

- Nie kłam. Ty mówisz jedno, a Twoje zachowanie drugie.

- Grrr... Dobra. Tylko proszę nie mów nikomu, że lubię ten sport.

- Luzik. Ulubiona drużyna?

- Ale z ligi czy jakaś ulubiona drużyna jakiegoś państwa?

- Ta i ta - zaśmiał się.

- To drużyna jakiegoś kraju to Portugalia i Szwecja chociaż tak jednak bardziej Portugalia, a z ligi to Real Madryt. Wyprzedzając Twoje następne pytanie. Nie dlatego, że jest tam ten durny, arogancki buc Ronaldo. Zawodnicy mi po prostu pasują i są spoko poza panienką.

- To ja mam podobnie. W sensie z drużyną ligową. Real jest mój i nikomu nie mam zamiaru go nikomu oddać, a z drużynami kraju to jednak bliżej mi do drużyny Walii, ale Portugalię też lubię.

- A stosunek do CR7?

- Taki jak Twój. Tyle, że na jeszcze kocham z niego się śmiać. Dlatego jest mi mega przykro, że nie będzie grał. Z czego ludzie będą robić memy?

- No... Teraz w necie niestety zapanuje niedomemienie.

- Tak w ogóle my tu sobie spacerujemy, a tu już noc się zbliża. Gdzie mieszkasz to Cię odprowadzę - rozejrzałam się wszystkiemu w okół i ogarnęłam, że jesteśmy przed moim domem.

- O tu - wskazałam na budynek.

- Serio?!

- No.

- To zabawny mamy tu zbieg okoliczności. Mieszkam trzy domy dalej na przeciwko.

- No to świetnie!

- Też tak myślę. Więc... Jeżeli będziesz czegoś potrzebowała albo coś to... Wiesz gdzie mnie znajdziesz.

- Tak. Dziękuję.

- Nie ma za co.

- Jest. Gdyby nie ty... Skończyłabym raczej marnie.

- Nie przesadzaj. Tylko nie chodź już więcej po imprezach ok?

- Ok. Nawet nie szłam tam bo chciałam czy coś. Siostra... Em... Miałyśmy coś razem porobić i była jej kolej wyboru i nie miałam za bardzo nic do gadania chociaż tym razem miałam, ale ona powiedziała mi, że to nie jest jakaś super wielka impreza, i że mnie nie zostawi ani na chwilę i w ogóle...

- Spoko. Rozumiem - uśmiechnęłam się tylko na te słowa. Fajnie jest mieć w kimś oparcie. - Słuchaj... Jutro jest mecz. Juventus będzie grał z Sevillą. Może... - podrapał się po karku na co się zaśmiałam. - Wpadłabyś o tej 18 jak się zaczyna i obejrzelibyśmy razem?

- Z przyjemnością. Jeszcze z ciekawości spytam. Komu kibicujesz?

- Dowiesz się jak przyjdziesz.

- A więc tak?

- Tak.

- No dobra. To... Do jutra - wspięłam się na palce, pocałowałam go w policzek i weszłam do domu.

Zdjęłam buty i skierowałam się do pokoju. Weszłam do niego. Wzięłam z szafy grafitową piżamę w misie polarne i poszłam do łazienki. Przebrałam się i wyszłam. Poszłam do pokoju Emy. Będąc tam głośno westchnęłam. Przejrzałam kieszenie spodni i wyczułam w nich małą karteczkę. Wyjęłam ją i rozłożyłam. "W razie czego możesz zawsze napisać albo zadzwonić. Charlie". Do tego był podany numer telefonu. Ale kiedy?! Jak on to zrobił? Chyba będę zdrowsza jeżeli się nie dowiem. Rzuciłam ubrania na łóżko i poszłam do siebie. Wzięłam telefon i położyłam się. Zapisałam numer Charlsa po czym skuliłam się w kłębek i zaczęłam myśleć. Czemu ona to powiedziała? Była aż tak pijana? Może naprawdę tak myśli? Może chciała się popisać przed Alex? Nie wiem... Pewne jest tylko to, że gdy to powiedziała pękło mi serce. Nie wiem czy jeszcze kiedykolwiek zdołam jej zaufać. Co się stało z moją siostrą? W sumie ostatnio coraz bardziej się od siebie oddalałyśmy. Może to już czas żeby zerwać tę więź i zacząć żyć samodzielnie? Dlaczego to musi być aż takie trudne? Powinnam z nią jutro porozmawiać, ale zwyczajnie nie mam ochoty. Najlepiej będzie jak za wszelką cenę będę jej unikać. Tak. To zdecydowanie dobry pomysł.

Koło 12

Emy

Obudziłam się w dość dziwnym miejscu z bardzo silnym bólem głowy. Chyba wczoraj przy balowałam jak kiedyś, bo dawno się nie zdarzyło, żeby urwał mi się film. Podniosłam się i rozejrzałam. Nie byłam u siebie w domu ani u Alex. Co się wydarzyło?! Podniosłam się ze średnio wygodnego łóżka. Pomieszczenie w którym byłam było beznadzieje. Było tu serio strasznie. Skojarzyło mi się to z taką opuszczoną fabryką niedaleko mojego domu.

- Miło, że się obudziłaś - usłyszałam głos Leondre. Chłopak po chwili znalazł się przy mnie.

- Co się wydarzyło? - zapytałam trzęsącym się głosem.

- Złego nic.

- Leondre gadaj!

- Spokojnie. Byłaś tak upita, że zaczęłaś podrywać takiego jednego dość sporego oblecha, który za dobrych planów względem Ciebie nie miał. Powiedziałem mu, że przyszłaś ze mną i się odwalił. Ty rzuciłaś mi się na szyję coś tam bełkocząc więc postanowiłem Cię wziąć do siebie żebyś nie nabroiła. Nic się nie wydarzyło. Może masz mnie za bezuczuciowego, najgorszego na świecie chłopaka, ale nie zrobiłbym nic bez Twojej zgody ani nie wykorzystał Cię pijanej zdanej całkowicie na mnie.

- Em... Dziękuję.

- Nie ma za co.

- Jest. Pewnie gdyby nie ty... Miałabym niezłe kłopoty. Znowu - podeszłam do niego i pocałowałam w policzek. Znaczy nie do końca, bo ta szuja obróciła głowę złączając nasze usta. Nie no zajebie go... Chciałam się odsunąć, ale ten zjeb mnie przytrzymał. Puścił mnie dopiero po chwili. Pierwsze co zrobiłam to porządnie jebnęłam mu z liścia. - Nigdy więcej nie waż się tego robić. Dotarło?

- Dotarło, ale wątpię, że się zastosuję.

- Jesteś aroganckim i tępym bucem.

- Wiem. Niespecjalnie mi to przeszkadza.

- Wiesz co? Myślałam, że Alex przesadziła gdy mnie przed Tobą ostrzegała. Jak widać pomyliła się. Jesteś o wiele gorszy - odwróciłam się od niego, wzięłam swoje rzeczy, wyszłam z fabryki i poszłam do siebie.

Co z niego za dupek. Grrr... Nie dane mi było za bardzo tego osła poznać, ale nawet nie chcę. Nienawidzę takich ludzi. Przynajmniej w domu jest Amy. Moja normalna i spokojna siostra. Mam nadzieję, że nie widziała mnie upitej. Nie darowałaby mi tego.

Ta fabryka jest jeszcze bliżej niż myślałam. Po około 15 minutach byłam pod domem. Gdy weszłam do środka przywitała mnie cisza.

- Wróciłam siostra! - krzyknęłam, ale odpowiedziało mi to samo co mnie przywitało. Pewnie jeszcze śpi.

Skierowałam się do siebie do pokoju. Podeszłam do szafy i wzięłam luźną białą bluzkę z nadrukiem przedstawiającym kapselek pepsi i do tego ciutek za duże, czarne spodnie do połowy łytki. Ze wszystkim poszłam do łazienki wzięłam szybki, zimny prysznic, przebrałam się i wysuszyłam włosy. Ubrania wrzuciłam do kosza na pranie i wyszłam pomieszczenia. Poszłam do "biblioteki" mojej siostry. Zdziwiło mnie gdy zobaczyłam, że łóżko jest puste. Zeszłam na dół i rozejrzałam się. Też jej nie było. Poszłam do ogrodu. Siedziała na huśtawce ogrodowej pod kocem i w otoczeniu poduszek. Po cichu podeszłam do niej.

- Cześć Amy wróciłam - usiadłam obok niej. Zignorowała mnie. - Coś się stało?

- Jeszcze masz czelność pytać?

- O co chodzi?

- O co? A jak mnie nazwałaś na tej imprezie? Jak mnie potraktowałaś? Pokazałaś tylko, że masz o mnie takie samo zdanie jak inni... Przez Ciebie pękło mi serce chociaż i tak za wiele go już nie mam. Spodziewałabym się tego po każdym, ale nie po Tobie - na początku byłam zdezorientowana i nie wiedziałam o co jej chodziło. O nie...

~***~
Witajcie gwiazdeczki w to niedzielne przedpołudnie! Postanowiłam was nie katować i dodać rozdział dzisiaj. I tak. Dwója dla wszystkich, którzy sądzili, że przesadziłam z Leło zuolem xD Spokojnie będzie jeszcze gorszy. Kiedy nie wiem, ale wiem, że będzie. Amy ma na Emy focha i wiedzcie, że szybko jej nie przejdzie. Tak lubię kłótnie. Tak, zdaję sobie sprawę, że rozdział nudny i beznadziejny, ale ta historia przeważnie taka będzie. Wolę uprzedzić teraz niż żebyście się zdziwili. Jak na razie mam w bardzo dalekich planach jedną naprawdę zajebistą akcje, którą nie wiem, czy wam dam, bo jest zbyt zła nawet jak na mnie xD Ups spoiler. W ogóle słyszeliście kto się trafił Legii w play-off'ach ligi mistrzów? Po prostu jak przegrają to będzie turbo siara na całą Europe. Po raz pierwszy od 20 lat polska drużyna ma szanse przejść do fazy grupowej LM. Trafił im się w losowaniu mistrz ligi Irlandzkiej - Dundalk xDDD Rozumiecie to? Dundalk xDDD Ja wiem nie należy ignorować przeciwnika, ale poczytajcie sobie kilka ich statystyk to zmienicie szybko zdanie xD Dobra. Nie mam pomysłu co więcej wam napisać więc...
Do następnego!
Papa!
AsiaAri <3
A piosenka na dziś to... Kurde nie mam pomysłu... Ech... Chwila... Wiem! Mam! Olśniło nie!

Powiem wam, że po obejrzeniu tego "teledysku" ja umarłam chociaż znałam tę piosenkę wcześniej <3 Zakochałam się w niej <3