Rozdział 8: Jak?

 Jedno wydarzenie potrafi do końca zniszczyć to co można było jeszcze na prawić...

- Wszystko dobrze. Nic Ci nie będzie - mówił do mojego ucha próbując mnie uspokoić. Kołysał mnie bardzo powoli aż mój oddech się unormował. Niespodziewanie puścił mnie i spojrzał przepraszająco. Zaraz. Czemu? Podniósł głowę na Leondre i w jego oczach zapłonął żar nienawiści. Spojrzałam na bruneta. W jego dostrzegłam to samo. Spojrzałam z przerażeniem na Emy. Też to widziała. Gdy zobaczyła moje oczy wzruszyła ramionami i pokręciła głową na znak, że nie wie o co chodzi.

- Coś ty jej zrobił?! - podszedł blondyn to tego idioty i szarpnął go za bluzę. Bez jaj, że będą się bić.

- Pomogłem jej!

- Doprawdy!? Czy po pomocy trzęsłaby się ze strachu?! - chciał go uderzyć, ale brunet złapał jego rękę i wykrzywił.

- Pewnie nie, ale nie moja wina, że jest psychiczna! - co za...

- Masz ją zostawić w spokoju! - Charlie się mu wyrwał i tak zaczęła się ich bójka. Nie wiedziałam co mam zrobić. Stałam jak sparaliżowana i nie wiedziałam co ze sobą zrobić. Nie dam rady ich rozdzielić, ale jak nic nie zrobię to się pozabijają! Kiwnęłam głową do siostry. Podbiegłyśmy do nich. Ona do Leondre, a ja do Charliego. Złapałam przyjaciela w pasie i próbowałam odciągnąć od tego idioty. Emy miała trochę ciężej, bo musiała ciągnąć go za ramiona. Po chwili chłopacy byli już kawałek od siebie. - Jeszcze pożałujesz, że wszedłeś mi w drogę! - powiedział w stronę odchodzących brunetów.

- Co Ci odwaliło mogę wiedzieć?!

- Mów co on Ci zrobił to dogonię go i wyrwę mu nogi z dupy.

- Nic. Powiedział kilka nieprzyjemnych słów, ale nic się nie stało. Lepiej powiedz co strzeliło Ci do głowy, żeby go bić.

- Pamiętasz jak opowiadałem Ci o przyjacielu, którego żałuję, że kiedykolwiek poznałem?

-Oczywiście.

- To właśnie on.

- Jaja sobie robisz nie?

- Nie. Z takich rzeczy się nie żartuje - westchnął. - Nie chcę o nim Amy gadać.

- Spoko. Nikt Ci nie karze - zaśmiałam się. Mimo lekko spuchniętego polika i rozciętej wargi wyglądał uroczo. Chociaż... Kiedy on nie wygląda uroczo?

- Przytulisz? - zapytał i rozłożył ręce. Do tego dodał minę szczeniaczka. 

- Wiesz, że jak udajesz małego pieska nie umiem Ci się oprzeć - podeszłam i go przytuliłam. Musiało to wyglądać słodko. Ja taki karzełek, a on w porównaniu do mnie gigant.  Staliśmy tak przez dłuższą chwilę.

- Jest w miarę późno. Odprowadzę Cię.

- Nieeee... Nie chcę do domu.

- Co jest?

- Pożarłam się troszkę z mamą i nie chcę wracać.

- Eh... Niech Ci będzie, ale w domu powiesz mi o co chodzi.

- Oki - pocałowałam go w policzek i skierowaliśmy się w stronę jego domu.

Leo

Po co ona tu ze mną przylazła. Kuźwa wiem, że to bardzo dobrze dla mojego planu, ale... Grrr... Niektóre laski są tak upierdliwe i Emy do nich zdecydowanie należy. Ma mnie ostatnio za dobrego ludzika z krainy różu. Muszę się pośpieszyć, bo inaczej z nią zwariuję.

- Potrzebne to wam rzeczywiście było. Jesteście gorsi niż dzieci - świetnie. Teraz będzie mnie pouczać. Mam jej zdecydowanie dosyć. - Leo rozumiem, że się nienawidzicie, ale trzeba znać umiar. W końcu, któremuś z was stanie się krzywda.

- Jak już to jemu.

- A co jeżeli Tobie? - zapytała takim głosem, że aż mi zmiękło serce. Spojrzałem na nią z dalej skwaszoną miną. Jej oczy wyrażały więcej niż milion słów. Była jednocześnie wściekła, smutna i zawiedziona. Wściekłość rozumiem, ale te pozostałe?

- O tym nie pomyślałem.

- Za to ja tak. Nie chcę Cię stracić ośle. Od tej akcji na imprezie Amy nie chce mieć ze mną nic wspólnego. Z Alex niby jestem blisko, ale...  Eh... Zostałeś mi tylko ty. Jeżeli Tobie coś by się stało zostałabym sama - usiadła zmarnowana obok mnie i położyła głowę na moim ramieniu. Po raz kolejny na nią spojrzałem. Ona też to zrobiła. Poczułem, że to jest ten moment. Zbliżyłem się do niej i delikatnie pocałowałem. Na początku była zdziwiona, ale nie odsunęła się. Tak! Już to wygrałem! Osunęliśmy się od siebie po chwili. Widziałem w jej oczach zakłopotanie. Szczerze? Nie zdziwiło mnie to. Gdy wstała i miała wyjść chwyciłem ją za nadgarstek i przyciągnąłem do siebie na kolana.

- Leo puść.

- Em... Nie.

- Leondre proszę.

- Emy nie oszukuj się. To przed chwilą nie było Ci obojętne.

- Przestań. 

- Emy...

- Daj spokój.

- Posłuchaj. Mi też nie było - odwróciła zdziwiona głowę w moją stronę i zrobiła wielkie oczy. - Mówię serio. Od pewnego czasu przestałaś być tylko przyjaciółką. Stałaś się kimś więcej. I wiem, że to nie są turbo romantyczne okoliczności, ale czy uczynisz mnie najszczęśliwszym chłopakiem na ziemi i zostaniesz moją dziewczyną? - ble... W tym jest tyle wazeliny, że zaraz puszczę pawia...

- Ja... Ja... - no dawaj... Nie udawaj swojej siostry. I tak wiem, że jesteś łatwa. - Ok - uśmiechnęła się uroczo.

- Kocham Cię Emy - jakie te słowa są puste. Chyba nigdy bardziej takie nie były. Prawda jest taka, że Emy nie jest w niczym jakaś wyróżniająca się. Jest przeciętna. Niczym się nie wyróżnia, ale skoro można wziąć w obroty dwie siostry to czemu by nie skorzystać?

- Ja Ciebie też Leo - powiedziała po czym mnie przytuliła. Co za pusta laska...

Charlie

Wróciłem już z Amy do mojego domu. Jest późno więc mama i Brook pewnie już śpią. Bardzo cicho udaliśmy się z dziewczyną do mojego pokoju. Widać, że była zmęczona dzisiejszymi wydarzeniami, ale nie ma. Może nie wyciągnę z niej tego co zaszło między nią a Leo, ale ma mi powiedzieć co było między nią, a jej mamą.

Gdy przekroczyliśmy próg pokoju rzuciła się na łóżko nawet nie zdejmując butów. Pokręciłem głową podchodząc do niej. Będąc przy niej usiadłem na łóżku i zacząłem zdejmować jej buty. Gdy skończyłem, zająłem się swoimi, a następnie już leżałem obok niej.

- Wiesz, że od spowiedzi się nie wywiniesz? - zapytałem tak poważnie jak tylko umiałem.

- Wiem, ale nie chcę o tym mówić...

- Amy. Nie wymagam od Ciebie tego co się stało kiedyś. Powiesz kiedy będziesz gotowa, a ja będę przy Tobie i Ci pomogę, ale to z mamą masz mi powiedzieć teraz. Nie jutro, nie za tydzień, nie za miesiąc. Teraz.

- No dobra. Mama zaczęła się czepiać mnie i Emy, że jesteśmy pokłócone i mamy jej powiedzieć czemu. Gdy nie chciałyśmy tego zrobić uznała, że ma nad nami taką władzę aby zabronić nam wszystkiego w zależności od jej kaprysu. Może nad Emy ma władzę, ale nie nade mną. Zawsze mnie zlewała, a teraz wielka mamusia się znalazła... Powiedziałam jej, że nie ma władzy i wygarnęłam to co myślę. Później wkurzona wyszłam z domu, poszłam do centrum i natknęłam się na Leondre. Koniec historii.

- Wiesz, że nie możesz się z nimi kłócić wiecznie?

- Wiem... Z mamą jeszcze mogę wytrzymać, bo tak czy siak ma mnie gdzieś, ale z Emy...  Nie mogę. Dalej boli mnie to co powiedziała - przytuliła mnie. Wiem, że cierpi. Stara się być twarda, ale średnio jej to wychodzi. Bynajmniej przy mnie. Jest naprawdę nadwrażliwą osobą i wszystko przeżywa tysiąc razy bardziej, choć nie zawsze powinna.

- Już dobrze... Pogódź się przynajmniej z mamą - kiwnęła głową i po chwili zasnęła. Eh... Co ja z nią mam. Kocham ją jak siostrę i chcę dla niej jak najlepiej. Często mam wrażenie, że w życiu będzie miała problem aby sobie poradzić. Jeżeli nie znajdzie kogoś kto będzie jej pomagał i się nią opiekował będzie jej bardzo ciężko. Chociaż... Już ma... Ma mnie. Jeżeli nie znajdzie sobie chłopaka wezmę ją do siebie. Zajmę się nią. Pomogę we wszystkim, a gdy przyjdzie czas dam odejść. Ostatnie czego chcę to unieszczęśliwić ją. Jest dla mnie zbyt ważna...

Następnego dnia koło 12

Amy

Od jakiejś godziny jestem w domu. Przeprosiłam moją mamę za wczoraj i ogólnie pogodziłam się z nią. O dziwo nie miała pretensji o to wszystko i od tak poszła do pracy. Nie za bardzo rozumiałam co się wydarzyło, ale nie narzekałam.

Martwię się o Emy. Nie wróciła na noc i teraz też jej nie ma. Wiem, że dalej jestem wściekła, ale co by nie było to kurde moja siostra. To raczej logiczne, że się o nią martwię. Zwłaszcza, że ostatni raz była z Leondre! Nie, Amy, spokojnie... Oddychaj. Wdech, wydech. Wdech, wydech.

Nagle usłyszałam dźwięk otwierających się drzwi. Jak poparzona pobiegłam do przedpokoju, ale widok, który zastałam sprawił, że ledwo mogłam oddychać. Jak? Jak? No kuźwa się pytam jak to jest w ogóle możliwe! Od kiedy oni są razem?! Pewnie interesuje was co zobaczyłam. Otóż Emy żegnała się z Leondre CAŁUJĄC GO.  Nosz ja pies w dole... Co ona mózg zgubiła? Co ja gadam ona go w ogóle nie miała! Gdyby cokolwiek było w jej durnym łbie na pewno by do tego nie doszło.

- Mogę wiedzieć co to było? - zapytałam z wielką pretensją. No cóż trudno mi się dziwić. TO LEO. Poznałam go już od tej mało przyjemnej strony, a wiem, że ma jeszcze gorszą i nie chcę żeby coś stało się Emy.

- Co? W książkach pary na pewno się całują na pożegnanie - zaśmiała się.

- To nie jest śmieszne dziewczyno! Wy... Ty... Nie możesz być z Leo!

- Bo co?!

- Bo to Leondre! To nie jest dobry człowiek!

- Jest! Może ty go nie znasz, ale gdy ty miałaś mnie w dupie on jedyny starał się mnie podnieść na duchu!

- Tobie się z tej strony pokazał! On nie jest dobry zrozum to!

- Nie znasz go! Nie możesz go oceniać po tym co powiedział Ci Charlie!

- Nic mi na jego temat nie mówił! Wczoraj dopiero dowiedziałam się, że to Leondre był tym jego przyjacielem!

- Ale na pewno wcześniej mówił Ci, jaki ten przyjaciel nie był zły!

- Raz! Aż raz mu się zdarzyło! Mamy ciekawsze tematy do rozmów niż ten idiota!

- Nie nazywaj go tak! Guzik mnie obchodzi czy go akceptujesz, czy nie! Wczoraj zdałam sobie sprawę, że go kocham! Może jesteś zbyt ułomna żeby zrozumieć to uczucie, ale ja je rozumiem! - gdy to powiedziała w moich oczach pojawiły się łzy.

- Świetnie! Tylko później nie przyłaź do mnie z płaczem gdy Cię skrzywdzi! A wierz mi! Na pewno to zrobi! Nie zapominaj, że już nie raz przekonałaś się, że to ludzi mam nosa jak nikt inny! - wykrzyczałam jej w twarz i pobiegłam do swojej nory. Miałam się już z nią pogodzić, ale zjawił się ten jełop i wszystko popsuł. Chcę wrócić do Londynu...

Żeby nie zrobić nic głupiego wzięłam telefon i napisałam do Charliego.

Do: Charlie <3
Co byś zrobił gdybym ja nagle zniknęła?

Od: Charlie <3
Amy co jest?!

Do: Charlie <3
Nic... Po prostu odpowiedz na pytanie.

Od: Charlie <3
Nie będę odpowiadał na durne pytania. Jestem u Ciebie za 3 minuty.

Do: Charlie <3
Nie ma po co. Tylko zmarnujesz swój czas.

Od: Charlie <3
Zamknij się. Jesteś sama?

Do: Charlie <3
Nie. Emy przyszła chwilę temu.

Od: Charlie <3
To przez nią Ci gorzej?

Do: Charlie <3
Tak... Znaczy... Nie do końca. To głównie wina Leondre.

Od: Charlie <3
Co on zrobił?!

Do: Charlie <3
Nie wiem co knuje, ale postanowił związać się z moją siostrą...

Od: Charlie <3
 Czy ona ma mózg?

Do: Charlie <3
Chyba nie...

Od: Charlie <3
 Nie ważne... Za raz u Ciebie jestem. Nie rób nic głupiego.

Do: Charlie <3
Nie! Nie przychodź! Nie ma potrzeby!

Od: Charlie <3
Chcę mieć pewność, że nic sobie nie zrobisz.

Do: Charlie <3
Nie zrobię. Przysięgam. Jeżeli coś sobie zrobię niech spalą się wszystkie moje książki.

Od: Charlie <3
No niech Ci będzie. Napiszę do Ciebie później bo obecnie muszę iść coś załatwić.

Do: Charlie <3
Charlie?

Od: Charlie <3
Spokojnie. To nic głupiego. Mam do załatwienia ważną sprawę. Odkładałem ją dość długo, ale w końcu muszę ruszyć dupę i to załatwić.

Do: Charlie <3
Oki. To do później.

Od: Charlie <3
Do później mała.

~***~
Witajcie gwiazdunie w tak wyczekiwanym 8 rozdziale! Co się tam stanęło się... Sama jestem w szoku xD Już możecie łączyć imiona Leondre i Emy xD Z chęcią poczytam. Ten rozdział całkowicie przekreślił Charlam (Charlie +Amy)  (pozdrawiam Kingę! Nie wiem czy nie przekręciłam tego, ale tylko migło mi na snapie:/). Ale ja wam mówiłam żeby na te pary za bardzo się nie nastawiać xD Czo ten Charliełeł ma do załatwienia? Może tylko to zmyślił, a może serio coś ma? Ja nie wiem xD Znaczy wiem, ale jestem wrednym trollem i wam nie powiem xD Wiem, że za treściwy rozdział to nie był i w ogóle taka nuda, ale starałam się. Pół jest pisane w nocy, a drugie pół teraz pisałam więc za dobry on może nie być. Na start powiem, że nie wiem kiedy będzie następny rozdział. Piszę je na bieżąco, a mój mózg (xDDDDD) ostatnio się psuje i pisze na poziomie małego dziecka, mnie załamując. To wygląda w miarę spoko więc na razie jest git. I nie uwierzycie przez co się przemogłam. Robiłam sobie zmodowaną postać w simsach (takie coś a'la wampir xD) i tak mnie naszło. Skończyłam ją i sobie pomyślałam. Może by coś napisać? Ludzie przeca czekają. I włączyłam ten rozdział. I bum! Samo się napisało. Więc simsy są dla mnie zbawieniem, a zwłaszcza mody xD Dobra! Zaczynam pieprzyć głupoty więc może już się pożegnam. Idę dalej modować simsy xD
Do następnego!
Papa!
AsiaAri <3
A piosenka na dziś to...