Rozdział 6: No piłkę. Taką nożną.

 Są rzeczy, które kochamy, ale przed innymi musimy udawać, że ich nienawidzimy...

Obróciłam głowę w jego stronę i zobaczyłam dwa reflektory. O nie... Sparaliżował mnie strach. Nie mogłam krzyczeć ani się ruszyć. Po prostu czekałam, aż ten samochód we mnie trafi. Nagle poczułam czyjąś rękę na nadgarstku, odciągającą mnie z jezdni. Osoba od razu mnie przytuliła więc nie byłam w stanie zobaczyć jej twarzy. Po zapachu poznałam, że to nie był Charlie, ale był to chłopak. Zamknęłam oczy i próbowałam się uspokoić. Chwilę później osoba odsunęła mnie od siebie i zobaczyłam tego chłopaka, który pomógł mi wtedy w parku.

- Wszystko ok? - próbowałam coś z siebie wydusić, ale nie mogłam. Nie byłam po prostu w stanie. - Ej. Spokojnie. Jesteś już bezpieczna. Nic Ci nie będzie. Samochód już pojechał, a ty żyjesz - mówił trzymając mnie za ramiona i patrząc w oczy. Jego... Były czekoladowe i hipnotyzujące. Jakby w transie pokiwałam głową. Zamknęłam oczy i potrząsnęłam głową żeby się ogarnąć.

- Em.. Dziękuję - wydusiłam z siebie odsuwając się od niego.

- Nie ma za co. Tak w ogóle nie przedstawiłem się. Leondre. Dla przyjaciół Leo.

- Amanda. Jednak bezpieczniej Amy.

- Czyli Amy?

- Tak. Em... Naprawdę dziękuję za pomoc. Jeżeli mogłabym się jakoś odwdzięczyć to...

- Mogę zaprosić na spacer? - uśmiechnął się pewny siebie. Ok wiem, że go nie znam, ale pomógł mi i wydaje się być całkiem przyjacielski.

- Pewnie - zgodziłam się. 

Szliśmy prosto przed siebie, w bliżej nieznanym mi kierunku. Co mnie niepokoiło to ta grobowa cisza panująca między nami. Ok. Nie powinnam narzekać, ale nie moja wina, że niespecjalnie jestem fanką grobowej ciszy, a obecność obcej osoby mi tego nie ułatwia.

- Czyli jesteś siostrą Emy?

- Tak, ale skąd ty ją... - nie dał mi dokończyć.

- Imprezy - kiwnęłam głową na znak, że rozumiem. - Nie jesteście za bardzo podobne. Oczywiście jak na bliźniaczki.

- Pewnie dlatego, że jesteśmy dwujajowe - zaśmiałam się.

- Tego akurat nie wiedziałem.

- No widzisz.

- Nie wiedziałem też, że lubisz piłkę.

- Co?

- No piłkę. Taką nożną.

- Nie lubię. Skąd Ci taka głupota do łba przyszła?

- No wiesz. Twój strój tak trochę mi podpowiedział. Nawet wydało mi się, przez chwilę, że lubisz Juventus.

- Że co lubię? Nie. Strój to czysty przypadek. Z resztą. Nie chce mi się słuchać o piłce.

- Ej. Dlaczego? To naprawdę ciekawy sport.

- Bo nie! To nie jest Twoja sprawa - już chciałam się odwrócić i wrócić do domu, ale zatrzymała mnie jego dłoń łapiąca mnie za nadgarstek.

- Wybacz. Mój mózg jest po prostu przesiąknięty piłką i gdybym mógł gadałbym tylko o niej - w jego oczach widziałam skruchę. Poza tym wiedziałam co czuje. Gdybym mogła mówiłabym i słuchała tylko o niej, ale nie mogę.

- Nie luz. To ja przepraszam. Strasznie mnie wkurza temat piłki, bo moja siostra ciągle o niej gada.

- Serio? Ona?

- No.

- Oj biedna drużyna, której kibicuje.

- Nie, Barca dobrze sobie radzi.

- Matko święta.

- Co?

- Jestem fanem Barcy.

- Nie jest aż taka zła jeżeli chodzi o piłkę.

- Jeżeli jest taka jaka wczoraj była do Ciebie to jest nawet gorsza...

- Skąd wiesz co się wczoraj wydarzyło?

- Alex to moja dobra znajoma od imprez. Miałbym nie być na jej urodzinach? Więc widziałem jak Cię potraktowała.

- Zabolało mnie to trochę, ale jest już ok. Myśli o mnie to samo co wszyscy. Nawet nie wiem dlaczego aż tak się tym przejęłam.

- Czemu sądzisz, że wszyscy tak o Tobie myślą?

- Ja nie sądzę. Ja wiem. Od wielu ludzi to słyszałam, a to wszystko przez to, że nie wpasowuję się w tłum.

Leo

- Ja nie sądzę. Ja wiem. Od wielu ludzi to słyszałam, a to wszystko przez to, że nie wpasowuję się w tłum - zrobiło mi się jej szkoda. Nigdy nie byłem w jej sytuacji, ale... To musi być straszne.

- Czemu się nie wpasowujesz?

- Bo nie mam kilo tapety na twarzy, bo nie mam pierdyliarda szaf ciuchów, bo się dobrze uczę, bo lubię czytać... Mogłabym tak wymieniać jeszcze dobrą godzinę - matko. Nie spodziewałbym się po niej, że jest taką nudziarą. No kurde. Była na imprezie Alex. Ona nie zaprasza kujonów. Mimo wszystko nie chciałem jej zostawiać. Jako jedyna dziewczyna była w stosunku do mnie całkiem normalna.

- Nie może być tak źle... Jak może być źle.

- Ta...

- Wybacz. Nie za bardzo umiem pocieszać ludzi.

- Nie mam pretensji Leondre. Nie mam o co - uśmiechnęła się niemrawo. Widać, że coś ją trapi. Nie chcę się za bardzo w to mieszać. Nie planuję co do niej nic więcej poza ewentualną kilkudniową przygodę. Najgorsze, że z nią będzie ciężko. Jest nieśmiała. Każda nieśmiała dziewczyna jest w pewnym sensie wyzwaniem, którego kto jak kto, ale ja zawsze się podejmuję. - Em... Będę już wracać.

- Serio musisz?

- Tak. Wybacz - uśmiechnęła się lekko wymuszenie odwróciła i dość szybko odeszła.

Oj Leo w coś ty się wpakował. No trudno. Podjąłem się wyzwania to dotrwam do końca. Poza tym jeżeli zbliżę się do niej to przy okazji wpiszę na swoją listę jej siostrę. Teraz zostało mi tylko wymyślić jak to zrobię, a później to już z górki.

~***~
Witajcie gwiazdeczki w tym oto rekordowo krótkim rozdziale! Wiem wiem. Macie mnie ochotę zabić za jego długość, ale następny jest dłuższy. Tu wszystko skupia się na Leło i Amy. Mamy też perspektywę naszego czarnego charakteru. Miał on przebłyski dobroci, ale jak to u czarnego charakteru zło wygrało i tak będzie jeszcze przez bardzo bardzo bardzo długi czas. Amy nie wpadła pod auto! Kto by się tego spodziewał. A kto by się spodziewał, że Leło jej pomoże? Na pewno niewiele osób. Mam złą i dobrą wiadomość. Zacznę o dobrej. Mam napisane tylko do 7 rozdziału więc po jego publikacji będziecie już na bieżąco, a ta zła to taka, że rozdziału 8 mam jedno zdanie, które w dodatku jest ostatnim zdaniem 7 i nie bardzo mam pomysł na to co może być. Także zapraszam do komentowania, bo to daje naprawdę masę motywacji :D Czy ja coś jeszcze... Nie. Nie będę już za bardzo przedłużać.
Do następnego!
Papa!
AsiaAri <3
Z piosenką standardowo mam problem, ale za chwilę na pewno coś wymyślę... Sekunda...

KOMENTUJESZ=MOTYWUJESZ!