Rozdział 5: Mam nadzieję, że wygra Juventus!

 Są rzeczy, o których nie chcemy mówić choć czasem powinniśmy...

- O co? A jak mnie nazwałaś na tej imprezie? Jak mnie potraktowałaś? Pokazałaś tylko, że masz o mnie takie samo zdanie jak inni... Przez Ciebie pękło mi serce chociaż i tak za wiele go już nie mam. Spodziewałabym się tego po każdym, ale nie po Tobie - na początku byłam zdezorientowana i nie wiedziałam o co jej chodziło. O nie...

- Amy ja... Nie wiedziałam co robię. Byłam napita i...

- Właśnie. Myślałam, że jesteś inna Emy. Okazało się, że nie wiem kim jest moja własna siostra. Wiesz w ogóle jak ja się czuję? Miałam tylko Ciebie, a ty tak mnie potraktowałaś.

- Amy wybacz mi.

- Nie Emy. Wybaczyłabym Ci wszystko, ale nie to. To było niewybaczalne - wyczułam w jej głosie ogromny żal. Wiedziałam, że już nic nie zdziałam. Przez durną imprezę straciłam siostrę.

- Przepraszam Amy - wstałam i wyszłam z ogrodu.

Poszłam do siebie. Nie bardzo miałam ochotę siedzieć w domu. Podeszłam do szafy i wzięłam z niej troszeczkę luźniejsze szare spodnie i do tego białą bluzkę z czarnym kotem. Nie szłam nawet do łazienki żeby się przebrać. Wzięłam jeszcze z biurka gumkę do włosów i je związałam w kitkę taką z boku. Z rogu pomieszczenia wzięłam jeszcze białe wrotki i zeszłam na dół. Tak, tak wiem, że powinnam wziąć kask i ochraniacze, ale nie... Po co? Nic mi się nie stanie przecież. Będąc już przed domem założyłam je i porządnie zawiązałam. Wstałam i zaczęłam jechać. Nie miałam konkretnego celu. Po prostu jechałam przed siebie. Nawet nie myślałam. To akurat było dobre, bo myśli... Coś czuję, że mogłyby mnie zabić. Chociaż ich brak też. Nie wiem... Ja już się chyba w najbliższym czasie nie ogarnę. Dobra! Emy wyszłaś po to żeby się uspokoić i zrelaksować, a nie dodatkowo zestresować.

Koło godziny później

Jest już 14. Nawet nie wiem kiedy ta godzina minęła. Udało mi się troszeczkę odstresować, ale miliardy myśli dalej mnie męczą i nie chcą dać spokoju. Najgorsze, że nie mam z kim o tym porozmawiać. Oczywiście jest Alex, ale jeżeli chodzi o moją siostrę... Powie, że jest mi taka kujonica nie potrzebna i zakończy temat. Dlatego też wolę z nią o tym nie rozmawiać. Nie bardzo mam też ochotę wracać do domu, bo co tam zrobię? Amy się do mnie nie odzywa, a sama co będę robić. Zaraz, zaraz. Wiem! Dzisiaj jest mecz Juventus - Sevilla. Nie przepuści tego meczu za nic. To znaczy, że będzie musiała zejść do mnie do salonu. Tam zacznę z nią rozmowę. Tak! Emy jesteś geniuszem! Zawróciłam i bardzo szybko zaczęłam jechać w stronę domu. Musi mi się udać i uda! Wierzę w to.

W domu

W końcu w domu! Powrót zajął mi trochę dłużej, bo zajechałam jeszcze do sklepu po popcorn i jakieś napoje. Nie mogę popełnić ani pół błędu. Jeżeli powiem coś nie tak wszystkie starania pójdą w diabły, a tego nie chcę. Jest 15:30. Mam jeszcze dwie i pół godziny. Muszę zdążyć.

17:45

Amy

Właśnie skończyłam się szykować na mecz. Oczywiście jakoś super się nie szykowałam bo i po co. Związałam tylko włosy w wysoką kitkę, ubrałam się w bluzkę w biało-czarne, pionowe paski i czarne spodnie trochę za kolana. Jak to ja nie malowałam się, bo po co? Gdy byłam gotowa wyszłam z pokoju. Zeszłam na dół do salonu i zobaczyłam Emy rozkładającą na podłodze koce poduszki popcorn i napoje.

- O gotowa jesteś! Chodź za chwilę się zacznie - powiedziała z uśmiechem. Spojrzałam na nią dziwnie. Bez słowa odwróciłam się i poszłam do przedpokoju ubrać buty. Po chwili dziewczyna była przy mnie. - Gdzie idziesz? Mecz zaraz.

- Wiem i dlatego wychodzę.

- Nie rozumiem.

- Gdy ty w najlepsze chlałaś ja prawie zostałam wykorzystana. Nie martw się. Nic mi jest. Pomógł mi taki jeden chłopak. Zaprosił mnie na oglądanie meczu i się zgodziłam.

- Jak możesz być tak nieodpowiedzialna! Przecież go nie znasz! Skąd wiesz jakie ma zamiary?!

- No i co, że go nie znam! On mi pomógł! To Ciebie prędzej nie znam! Tyle lat zgrywałaś w miarę ułożoną dziewczynę, ale w końcu prawda wyszła na jaw! Nie chcę mieć z Tobą nic wspólnego rozumiesz?! Jeszcze dwa lata i nie będę musiała Ciebie znosić! - nie czekałam na jej odpowiedź. Wyszłam trzaskając drzwiami.

Wiem, że za dobrze jej nie potraktowałam, ale ona wcale nie potraktowała mnie lepiej. Byłam wściekła. Szłam jak na mnie bardzo szybko dlatego, po niecałych 5 minutach byłam przed domem mojego znajomego. Delikatnie zapukałam. Otworzyła mi raczej niska kobieta o blond włosach. Obstawiam, że to była mama Charliego.

- Dzień dobry. Jest może Charlie? - zapytałam niepewnie, ale z uśmiechem.

- Cześć. Pewnie jesteś Amy, mam rację? - kiwnęłam głową. - Wchodź. Charlie czeka u siebie w pokoju. Na górze ostatnie drzwi na korytarzu - kobieta mnie wpuściła, a ja poszłam do pokoju chłopaka. Gdy byłam przed drzwiami jego pokoju, wzięłam głęboki wdech i ponownie lekko zapukałam. Po około sekundzie zobaczyłam blondyna. Na przywitanie przytulił mnie. Byłam troszeczkę zdezorientowana, bo... No cóż. Rzadko ktoś mnie przytulał. Po chwili delikatnie oddałam uścisk.

- Wchodź - zaprosił mnie ruchem ręki do pokoju.

Pomieszczenie nie było jakieś super niezwykłe. Jasne, obstawiam, że w kolorze ecru ściany, kontrastująca, kasztanowa podłoga, a całość dopełniały jasno cynamonowe meble w postaci dość niskich regałów, których półki były zrobione w kwadraty. Niektóre oczywiście miały drzwiczki żeby ubrania i inne prywatne pierdoły nie były na wierzchu. Biurko nie było jakieś interesujące, proste, ciemne, metaliczne z kilkoma szafeczkami, komputerem i milionem śmieci. Przed nim był perłowy, skórzany fotel na kółkach. Za to niezbyt wysoko nad biurkiem była półka. Zawieszone były na niej róże medale i stały puchary. Nie spodziewałabym się, że Charlie uprawia sport. Nie ważne. Wracając. Obróciłam się i zobaczyłam, że w kącie jest całkiem sporawe łóżko z białą pościelą. W kącie kołdry zauważyłam średniej wielkości numer 7. Ciekawe jak się z tego wytłumaczy. Na ścianie ponad łóżkiem był jeszcze namalowany czarno-biały piłkarz z numerem 7 na spodenkach. Przed łóżkiem był zawieszony telewizor, a kawałek od niego na podłodze leżał całkiem spory dywan przedstawiający piłkę.

- Teraz się tłumacz.

- Z pucharów czy z siódemki?

- To i to.

- To na półce to odzwierciedlenie tego, że będąc w szkole grałem w piłkę, a ta siódemka... Ten pokój był remontowany jakieś 12 lat temu do tego stanu i wtedy Ronaldo był normalny. Do tego 7 to moja szczęśliwa liczba. A teraz siadaj, bo za raz mecz - tak i urwał temat. Ta szczęśliwa liczba nie do końca mnie przekonuje, ale niech mu już będzie.

Gdy włączył telewizor mecz akurat się zaczynał. Oj mam nadzieję, że Juventus wygra!


20:00 po meczu

- Kto wygrał? Juventus! Kto wygrał? Juventus? Kto wygrał? Juventus! Kto wygrał?! Juventus! - gdy mecz się skończył zaczęłam śpiewać i tańczyć ze szczęścia. Naprawdę bardzo im kibicowałam i nie mam zamiaru ukrywać, że mega się cieszę.

- Też się cieszę, że oni wygrali - zaśmiał się chłopak widząc co wyczyniam.

- Wybacz. Serio się cieszę, że wygrali bo bardzo ich lubię.

- Ej. Nie przepraszaj, bo nie masz za co. Chciałbym Cię zobaczyć jak świętujesz wygraną Realu.

- No wiesz. 19. sierpnia zaczyna się La Liga czyli najlepsza liga świata z najlepszymi gwiazdami świata więc będziesz mógł to zobaczyć.

- Skąd wiesz kiedy La Liga się zaczyna?

- A wiesz. Wikipedia, strona La Ligi i ogólnie internet. A Real gra dopiero 21 sierpnia, czyli pod koniec wakacji.

- U siebie czy u kogoś?

- Em... Czekaj - zaczęłam sobie mruczeć pod nosem moją wyliczankę dzięki, której zapamiętałam gdzie, kiedy i z kim gra Real. - Wiem! Z Real Sociedad, em... U nich.

- A wiesz kiedy będą grać u siebie?

- U siebie będą grać 27 sierpnia najwcześniej z Celtą Viago.

- A z Barcą kiedy?

- U nich czy u siebie.

- Oczywiście, że u siebie.

- Późno, bo dopiero w 33 kolejce, z tego co pamiętam 23 kwietnia.

- Rzeczywiście późno. No, ale trudno.

- Ale wcześniej grają w Barcy, bo w 14 kolejce 4 grudnia.

- Jak ty to wszystko zapamiętałaś. I po co?

- A nie wiem. Nudziło mi się i chciałam wiedzieć kto kiedy gra. Wiesz. La Liga to moja ukochana liga od lat. Właściwie to odkąd zainteresowałam się piłką, ale... Nie warto o tym mówić - jak na zawołanie zasmuciłam się. Nie lubię o tym wspominać. To... Po prostu nie dla mnie.

- Amy. Wszystko ok?

- Emm... Pewnie. Po prostu... Nie lubię o tym mówić.

- Spoko. Nic się nie stało. Jeżeli będziesz chciała to powiesz. Przymusu nie ma - podszedł do mnie i mnie przytulił. Było mi to potrzebne. Oj zdecydowanie.

- Dziękuję - powiedziałam gdy mnie puścił.

- Oj przestań. Nie zrobiłem nic specjalnego. Powiedziałem tylko prawdę. Nie za bardzo się znamy więc rozumiem, że nie chcesz mi czegoś tak ważnego powiedzieć.

- Charlie. Nie chodzi o to, że słabo się znamy. Nawet moja siostra nie wie o co chodzi. Ona w przeciwieństwie do Ciebie, przez pewien czas bardzo naciskała żebym jej powiedziała, a ja... Nie umiałam. Dalej nie umiem o tym mówić. To ma bezpośredni związek z piłką i moim stosunkiem obecnym do niej i nie chcę o tym mówić. Ty jako jedyny dałeś mi zrozumienie i jestem wdzięczna, ale teraz muszę iść.

- Może Cię odprowadzić?

- Nie zabiję się przecież. Do zobaczenia.

- Cześć - przytuliłam go jeszcze na pożegnanie i wyszłam.

Przyznam, że było całkiem spoko. Nieźle się bawiłam. Mam nadzieję, że jeszcze nie raz spotkam się z nim. To dobry przyjaciel. Nie naciska i jest wyrozumiały. Niewielu ludzi takich jak on spotkałam. O dziwo w jego towarzystwie czuję się dobrze i spokojnie. Coś czuję, że jeżeli uda nam się tę więź utrzymać to będziemy dobrymi przyjaciółmi.

Dobra Amy skończ marzyć. Chcesz czy nie musisz wrócić do domu. Wzięłam głęboki oddech i ruszyłam. Przeszłam kawałek aż do przejścia dla pieszych. Z roztargnienia nie rozejrzałam się. Gdy weszłam na drogę usłyszałam bardzo głośny klakson. Obróciłam głowę w jego stronę i zobaczyłam dwa reflektory. O nie...

~***~
Cześć gwiazdki! Wiem, że się nie spodziewaliście, ale tak miało być. Wiecie. Cieszę się, że po ponad tygodniu skończyłam pisać rozdział 7 i postanowiłam wam dać oto gówno. Jak już przeczytaliście, uważam, że ten rozdział jest głupim gównem. Poza końcówką oczywiście. Jest ona beznadziejna, ale jednocześnie znośna. Jak widzicie. Wygrało Juve! Jej! Kto się cieszy? I wiem, że w Sevilli grał Krychowiak. W tamtym meczu grał, ale mnie to nie ruszyło i wolałam Juventus xD Dalej wolę. Chyba, że gra z AC Romą, albo z Napoli xD Dobra nie ważne! Dla tych co czekają aż mecz opiszę. Zrobię to dopiero gdy Real będzie grał z Barcą. Czyli 4 grudnia xD Bynajmniej mam nadzieję, że będzie mi to dane, bo wiadomo jak to bywa w roku szkolnym. I jeżeli będzie emitowany, bo jeżeli nie to będzie ciężko. Oczywiście mogę iść na żywioł, ale w moim przypadku nie jest to wskazane, bo na piłce się za cholerę nie znam xD Wracając do rozdziału. Em.... Tak. Nie wiem jak mam go skomentować, bo jak już wspomniałam jest gównem. Dlatego zostawię ocenę wam. Zapraszam was do komentarzy. Dla was chwila dla mnie wielki uśmiech i kupa motywacji, bo jak widzicie bez motywacji powstają takie gówna. Więc jeżeli chcecie czytać coś lepszego to komentujcie :D Na razie już nie przedłużam.
Do następnego!
Papa!
AsiaAri <3
Wiecie, że znowu nie mam pomysłu na piosenkę? Em... Kude xD Cicho! Mam!

KOMENTUJESZ=MOTYWUJESZ!