Rozdział 15: Dałbym jej gwiazdkę z nieba...

Rozdział dedykuję Pauli Bambino <3

 Piękna dziewczyna nigdy nie zauważy swoich zalet... Chłopak, który ją kocha na prawdę wytknie jej wszystko... I wady i zalety...

Po kilku minutach byłam pod domem Leo. Mam nadzieję, że jego mamy, siostry i brata nie ma w domu... Zaczęłam pukać do drzwi. Po chwili drzwi otworzył mi brunet.

- Alex? Co ty tu robisz? Przecież pada!

- Tylko ty możesz mi pomóc. Nie znam nikogo innego.

- Wchodź jest zimno - otworzył szerzej drzwi i zaprowadził mnie do salonu. Usiedliśmy razem na kanapę Przytuliłam go i zaczęłam płakać - Co jest?

- Leo... Nienawidzę siebie... Miałam jeszcze przed chwilą szansę na bycie szczęśliwą, ale zaprzepaściłam ją. Wszystko przez to, że nie wiem jak mam się zachować w niektórych sytuacjach.

- Alex od początku. Nie wiem co się tam u was stało.

- Mam Ci opowiedzieć wszystko od początku czy to, przez co tu przyszłam?

- Będzie szybciej jak powiesz przez co tu przyszłaś.

- Charlie... On... On... - nie mogłam się wysłowić.

- Uderzył Cię?

- Nie. Wtedy bym mu oddała. On... Pocałował mnie...

- I przez to płaczesz? Przecież to bardzo dobra wiadomość! Czyli jesteście razem? - pokręciłam głową.
- Ja... Po tym... Uciekłam... Nie wiedziałam jak się zachować. Nigdy nie byłam w takiej sytuacji...
- Czyli Charlie to był ten pierwszy?
- Tak.
- A on o tym wie?
- Nie mam pojęcia. Ale chyba się nie domyślił...
- Co za głąb... Nie ważne. Ale czemu się tak tym przejmujesz? Czemu uciekłaś?
- Bo wiem, że on tego nie chciał.
- Co?
- Wcześniej rozmawialiśmy o Elli... On opowiadał o tym jak ją poznał i kim dla siebie byli... Mówił, że już jej nie kocha, ale tak nie wyglądał. Od niego wręcz biła miłość do niej...
- A masz pewność, że do niej?
- A do kogo? Do mnie? Do dziewczyny, która nawet w jednym procencie nie przypomina osoby idealnej?
- Alex... Dla miłości nie trzeba być idealnym. Gdyby tak było świat byłby szary i już dawno by wymarł, bo ludzie nie są idealni.
- On ją opisał tak jakby była...
- On opisał ją tak jak ją wtedy widział. A wiadomo, że jak się kogoś kocha to mówi się o nim tak jak się go widzi, czyli jako kogoś idealnego.
- Sam potwierdzasz, że ją kocha.
- Nie. On widział ją ostatni raz gdy ją kochał i taki został w jego głowie jej obraz. Nie wiem jak Ci to wytłumaczyć, ale mam nadzieję, że rozumiesz.
- Rozumiem Leo... Ale to nie zmienia faktu, że jestem totalnie głupia... Uciekłam... Nie zapytałam nawet dlaczego to zrobił. Nie znalazłam w sobie tyle odwagi. Jestem tchórzem... Skończonym, nic niewartym tchórzem.
- Ej! Nawet tak nie mów! Powiedziałbym dlaczego to zrobił, ale jestem jego najlepszym przyjacielem i nie mogę tego zrobić. Powiem Ci tylko żebyś nie myślała, że zrobił to przez Ellę - uśmiechnął się do mnie.
- Wolę nie wnikać.
- I racja! Wracasz dzisiaj do niego? - już miałam odpowiedzieć, ale przerwał nam telefon chłopaka. Wyjął go z kieszeni i odebrał - Tak jest u mnie... Nie wiem czy ma zamiar wrócić... Nic jej nie jest... Jeżeli będzie chciała wrócić to wróci nie mam zamiaru jej zmuszać... Chyba czuje się dobrze... Nie powiem Ci o czym rozmawiamy... Jesteś mega wkurzający... Nie nie powiedziałem jej! Jak ty jej nie powiesz to ja tym bardziej... Było trzeba ją deklu zatrzymać... Ona ma prawo nie wiedzieć co robić... To... Tak! Dopiero ogarnąłeś?... Brawo... Tak wiem że jesteś debilem... Mówiłem, jeżeli będzie chciała to wróci, a jeżeli nie to może zostać. Przecież jej nie wyrzucę... Tak jest bezpieczna... Jestem sam. To wszystko?... Cześć - rozłączył się - Martwi się o Ciebie.
- Domyślam się. Nie często ma się do czynienia z wariatką.
- Nie jesteś wariatką. Tak w ogóle to czemu masz na rękach bandaże?
- Em... Był mały wypadek... Wiesz co do niego czuję i wyobraź sobie co poczułam jak mówił mi o Elli.
- Czy ty... Em... No wiesz...
- Tak. To mój jedyny sposób na rozwiązywanie problemów.
- Rozumiem. Wracasz dzisiaj?
- Nie wiem czy mogę...
- Wiesz chciał żebym Cię do niego przyprowadził nawet jak nie będziesz chciała, ale odmówiłem. Jesteś wolną osobą i zrobisz co będziesz uważać za słuszne. Jeżeli chcesz to mogę Cię przenocować. Mama i tak do jutra nie wróci tak samo moja siostra.
- Nie... Wrócę. Chcę z nim porozmawiać.
- Odprowadzić Cię?
- Nie. Chcę po drodze pomyśleć - chłopak wraz ze mną wstał. Przytuliliśmy się, a ja wyszłam z jego domu.
- Alex! - odwróciłam się - Gdybyś potrzebowała to dzwoń.
- Na pewno. Jeszcze raz dzięki - odwróciłam się i zaczęłam kierować się w stronę domu blondyna. Na szczęście dalej była burza więc miałam pewność, że nikt na mnie nie spojrzy jak na debila. W końcu na sobie mam tylko za dużą bluzkę, krótkie spodenki i akurat moje trampki. Mimo wszystko jest wrzesień, a ja ubrałam się dość... Przewiewnie. Szłam ze spuszczoną głową. Zastanawiałam się co mam zrobić gdy wrócę. Pocałować go, przytulić czy wziąć swoje rzeczy i wrócić znów do internatu? Nie wiem... Dlaczego nikt nie może mi pomóc? Leo był bardzo tajemniczy... Wydaje mi się, że go zrozumiałam, ale w to szczerze wątpię. A może to prawda? Nie! To nie możliwe. Nawet gdybym chciała, a chcę, to nie jest i nie może być prawda... Jestem... Jestem sobą i to wystarczy żeby być niczym... Może on zobaczył we mnie coś czego nie ma? Nie wiem... Na prawdę nie wiem! Tylko czemu? Czemu choć raz wszystko nie może być jasne i proste? Chyba nie jest mi to dane...
Nawet nie zauważyłam kiedy doszłam. Podeszłam do drzwi. Bałam się zapukać. Jaka będzie jego reakcja? Co zrobi gdy mnie zobaczy? Dalej Alex. Musisz być silna. Przecież nie będzie źle. Lekko zapukałam. Po chwili stałam z nim twarzą w twarz. Odetchnął. Wziął mnie za rękę i wciągnął do środka. Przytulił mnie. Mocno.
- Tak Cię przepraszam Alex. Na prawdę o tym nie pomyślałem. Dopiero Leo mi uświadomił - domyśliłam się o co mu chodzi. Każdy by się domyślił.
- To ja przepraszam - puścił mnie - nie powinnam była uciekać. Po prostu... Nie wiedziałam jak mam się zachować i ucieczka była pierwszym co wpadło mi do głowy.
- Alex nie mam pretensji do Ciebie. Przecież mówiłaś, że nie wiesz jak się zachować. Gdy człowiek jest pierwszy raz w jakiejś sytuacji nie wie jak się zachować, ale później gdy to tej sytuacji znów dochodzi wie co ma robić. To ja nie pomyślałem.
- Masz racje... Nie pomyślałeś, bo wiem, że tego żałujesz.
- Co? Dlaczego tak sądzisz?
- Bo pocałowałeś nie tę osobę. Wcześniej mówiliśmy o Elli...
- Ona nie ma nic wspólnego z tym co zrobiłem!
- To niby czemu to zrobiłeś?! Przecież nic do mnie nie czujesz.
- Jesteś tego taka pewna? Czy gdybym nic do Ciebie nie czuł zachowywałbym się tak jak teraz? - nie wierzyłam własnym uszom. To nie może być prawda... Znów nie wiem co mam robić... Zaczęłam się cofać. Chłopak złapał mnie za rękę - Tym razem nie dam Ci uciec Alex. Nie tym razem. Teraz wiem jak się zachować.
- Ale ja nie wiem. To co mówisz... - zakryłam ręką twarz.
- Jest prawdą Alex. Kocham Cię. Ciebie nie Ellę. Ty jesteś moim całym światem. To o Tobie nieustannie myślę odkąd się spotkaliśmy.
- Charlie ja... Ja... - byłam strasznie zdenerwowana. Co ja mam zrobić?
- Ej... Spokojnie. Zastanów się nad tym co chcesz powiedzieć. Mamy czas. Nikt nas nie goni. Chcę tylko wiedzieć co ty czujesz. Cholernie mi na Tobie zależy i chcę wiedzieć czy mam jakieś szanse.
- Charlie... Ja... Ja nie rozumiem... Czemu ja? Przecież sam widzisz jak wyglądam. Daleko mi od ideału. Co ty we mnie zobaczyłeś?
- Na prawdę chcesz wiedzieć kogo w Tobie widzę? - kiwnęłam głową - Więc widzę drobną, prześliczną i zaniedbaną blondynkę o błękitnych oczach. Jest strasznie wychudzona i w każdej chwili może mi ją porwać wiatr. Jej włosy wystarczy lekko podciąć i nabiorą blasku, oczy choć bez blasku są duże i widać w nich ciągły strach. Widać, że często się denerwuje, bo obgryza paznokcie i zdziera skórę z mimo wszystko bardzo miękkich ust. Ma bardzo dobre serce pomimo krzywd jakich doznała. Jest bardzo uparta i ciągle próbuje postawić na swoim, ale nie zawsze jej się udaje. Wystarczy poświęcić jej trochę uwagi i czasu aby dowiedzieć się, że jest krzywdzona przez wszystkich w okół w tym przeze mnie. Gdybym tylko mógł dałbym jej gwiazdę z nieba, bo zasługuje na wszystko co najlepsze. Może dla innych nie jest piękna, ale mam gdzieś ich zdanie. Dla mnie jest najpiękniejsza na świecie. Wiem, że pewnie nie wie jak się zachować, ale czekam na jakąś odpowiedź z jej strony - uśmiechnął się do mnie nie puszczając mojej ręki. Pewnie wie, że gdyby to zrobił to bym uciekła - Alex... Na prawdę chcę wiedzieć. Możesz coś powiedzieć? Albo zrobić? Cokolwiek - puścił moją rękę. Stałam z nim twarzą w twarz. Mogłam uciec, ale nie chciałam mu tego robić. Przeczesałam włosy rękami. Chciałabym nie bać się powiedzieć mu co czuję. Wiem co on czuje więc o co mi chodzi? Nie zostanę odrzucona. Podeszłam bliżej niego. Spojrzałam w jego oczy. Widziałam w nich niepewność. Wszystko zaczęło dziać się tak szybko. Położyłam dłonie na jego szyi, stanęłam na palcach i pocałowałam go. On położył ręce na mojej talii w ten sposób przyciągając bliżej siebie. Staliśmy tak dopóki nie zabrakło nam tlenu. Chłopak oparł swoje czoło o moje. Patrzył mi w oczy i uśmiechał się. W moich oczach były łzy, ale nie takie jak dotychczas. Tym razem to były łzy szczęścia.
- Ja Ciebie też Kocham Charlie.
- Gdzie ty się podziewałaś przez tyle lat?
- Na Polskim zadupiu i czekałam na cud.
- A przyszedł do Ciebie?
- Tak. Kiedyś prawie zostałam pobita w parku, ale taki jeden z przyjacielem mnie obronił.
- Chyba ich nie znam.
- Znasz lepiej niż Ci się wydaje. Zwłaszcza jednego z nich - znów mnie pocałował. Tym razem krócej. Wziął mnie na ręce i zaczął kierować się na górę do swojej sypialni. Położył się ze mną na łóżku i przykrył nas kołdrą. Przytulił mnie i znów pocałował.
- Dobranoc Księżniczko.
- Dobranoc Książę...

~***~
Wita was prawilny zajczyk! Podoba się prezent? Mi nie, bo jest za słodko wymiotnie i w ogóle rozdział jest kupą. Nie zmienicie mojego zdania, ale to prezent dla was nie dla mnie. Mi się podobać nie musi. Wczoraj nie składałam wam życzeń, bo chciałam to zrobić dzisiaj. Także tego... Spokojnych, wesołych i takie tam. Ogólnie spełnienia marzeń pierwszego lub ponownego spotkania chłopaków i co tam chcecie. Wiem mało oryginalnie, ale nie lubię świąt i składać życzeń także  tego. Pewnie 90% z was jest normalna i nie siedzi dziś przed kompem dlatego mam nadzieję, że spędziliście ten czas fajnie. A dla tych co dopiero będą się szlajać po rodzinie... Mam nadzieję, że czas spędzicie fajnie. To ja już się będę żegnać. Wracam pisać. 
Do następnego!
Papa!
Asia Ari <3
P.S. Piosenka świąteczna, ale źle święta dopasowane: