Rozdział 18: Te oczy...

Rozdział dedykuję ludziom, którzy wiedzą, że jestem wrednym trollem i czujnym, którzy wiedzą żeby mnie za bardzo nie słuchać xD

Czasem nie jesteśmy w stanie utrzymać w sobie swojej wściekłości i po prostu pozwalamy jej się uwolnić...

- Wiem i w pełni to rozumiem - uśmiechnąłem się do niej. Też starała się to zrobić, ale słabo jej to wyszło. Nie rozumiem jak można zrobić coś takiego tak dobrej osobie jak ona. Przecież nic złego nie zrobiła. Znaczy chyba... W końcu nie znam jej za dobrze. Mogła im się narazić jak Luke'owi. Tylko jak dziecko mogło coś zrobić takim głupkom? Nie wiem i chyba na razie nie chcę wiedzieć. - Dobra! Koniec smutków, bo oby dwoje zwariujemy. Co robimy?
- Możemy po prostu iść do salonu i sobie poleżeć...

~***~
Sobota
Cały tydzień siedzieliśmy z Charlie'm w domu. Czy było nudno? Nie. Niby dla niektórych ciągła gra na konsoli, śpiewy i jedzenie ogórkowej to może być nuda, ale w tym wypadku nie robił tego w dobrym towarzystwie. Z blondynem nie da się nudzić. A to ponoć on jest ten spokojny i nieśmiały. Ta... Już w to wierzę. Może jest taki przed kamerami i przy fankach, ale nie przy mnie. Zdziwiło mnie trochę to, że jego mama nie wróciła. Miała być w środę, a obecnie mamy sobotę. Chłopak się tym nie przejmuje, ale ja tak. Mam tylko nadzieję, że nic jej nie jest...

Obecnie spacerujemy we dwójkę po mieście. Ta... Szlajanie się bez celu najsuper. Charlie opowiada mi o tym jak się wydurniali podczas nagrywania teledysku do Stay Strong. Najzabawniejsze jest, że w większości nie wiem o co chodzi, bo nie widziałam tego klipu. Mimo to nie mam serca mu przerywać. Widać, że cieszy się z tego, że mi to opowiada, a ja nie mam zamiaru mu tej radości odbierać. Nagle za nami usłyszałam piski. Mój przyjaciel przerwał opowieść i razem odwróciliśmy się w tamtą stronę. No tak... Zapomniałam, że Charlie to ten Charlie z Bars And Melody. Spojrzał na mnie przepraszająco. Kiwnęłam tylko głową i odsunęłam się na znaczną odległość. Nie chciałam żeby dziewczyny myślały, że nam przeszkodziły, mimo że tak było. Nie dziwę się im. Chcą przytulić swojego idola i mają do tego pełne prawo. Zdziwił mnie tylko fakt, że one tu przecież mieszkają i już nie raz mogły go spotkać. Znaczy tak mi się wydaje. Z resztą nie ważne. Fajnie to wyglądało z mojej perspektywy. Niektóre miały łzy w oczach, ale mimo to wyglądały na naprawdę szczęśliwe. W sumie to im zazdroszczę... Mają idola. Osobę, która jest dla nich naprawdę ważna... Ciekawe jak to jest... Za pewne całkiem fajnie. Chociaż mieć świadomość, że może się go nigdy nie spotkać może być dołująca.

Nagle zobaczyłam coś co mnie dość zirytowało. Dziewczyny odepchnęły od Charlie'go jakąś dziewczynę. Ej! To jest kurde nie fair. Przez chwilę się zawahałam, ale do niej podeszłam. Była smutna.
- Hej. Co się stało? - zapytałam jej łagodnie. Jakbyś Alex nie widziała.
- Bo takie dwie wredne dziewczyny odepchnęły mnie od Charlie'go i powiedziały, że mam się do niego nie pchać - małpy...
- Nie przejmuj się nimi. Jesteś bambino?
- Tak, a ty?
- Nie. Powiem Ci coś, ale masz nikomu nie powtarzać - kiwnęła główką. - Charlie to mój przyjaciel.
- Na prawdę? - zapytała ze zdziwieniem.
- Tak. Jeżeli chcesz to możesz ze mną poczekać aż wszyscy się rozejdą i wtedy do niego pójdziemy.
- Dziękuję - powiedziała i mnie przytuliła.
- Ile masz lat?
- 8. A ty?
- 16.
- To dużo.
- E tam. I tak jestem młodsza od Charliego. A jak masz na imię.
- Alison, ale i tak wszyscy mówią do mnie Alis.
- Ja mam na imię Alex.
- Ładne imię - zaśmiałam się.
- Twoje również - i nawet do niej pasowało. Była w miarę niska jak na swój wiek. Miała duże zielone oczy, delikatne rysy twarzy i długie jasne blond włosy. W moich oczach pojawiły się łzy. Jako dziecko byłam do niej podobna. Teraz... Eh... Nie ważne.
- Co się stało?
- Nic.
- Na pewno?
- Tak. Na pewno - dzieci mają fajnie... Nie wiedzą jak zły jest ten świat. Żyją beztrosko i praktycznie ciągle się śmieją.

Chwilę później (taką ciut dłuższą)
Przed chwilą ostatnia fanka odeszła od Charliego. Cały ten czas gadałam z Alis. Bardzo ciekawa z niej osoba. Jest ich fanką odkąd wystąpili w Mam Talent więc już dłuższy czas. Wie o nich dużo... Bardzo dużo. Lubi o nich opowiadać dlatego dużo osób ma jej dość. Zwłaszcza jej rodzice. Nie rozumiem jak można mieć dość swojego dziecka gdy opowiada o osobach, które są dla niej bardzo ważne. To jest jak dla mnie chore i nienormalne, ale w sumie to ja też jestem chora i nienormalna także no.
- Idź do niego. Ja tu poczekam - uśmiechnęłam się do niej.
- Dziękuję - znów mnie przytuliła i pobiegła do blondyna. Wyglądało to uroczo. On taki gigant przytula dziecko. Zrobili sobie zdjęcie, podpisał jej płytę i zaczęli rozmawiać. Niestety nie trwało to długo, bo dziewczynkę zaczęli wołać rodzice. Pożegnali się, a ona uśmiechnięta do nich pobiegła. Na odchodnym jeszcze do nas pomachała. Podeszłam do chłopaka i go przytuliłam. Od tak sobie.
- Przepraszam, że tak długo.
- Nie masz za co. To Twoje fanki. Dla nich powinieneś mieć zawsze czas i nie patrzyć na to, że spędzasz ze mną czas.
- A chcesz w łeb?
- Za co?
- Za to, że gadasz głupoty.
- Ale mówię prawdę. To one powinny być w tej chwili u Ciebie na pierwszym miejscu. Jesteś ich idolem.
- Ty jesteś na pierwszym miejscu.
- A Leo? A Bambino?
- Leo też na pierwszym tuż za Tobą, a fanki na drugim - pocałował mnie w polik. Moja twarz przybrała kolor czerwony. - Kiedy ty się do tego przyzwyczaisz? - pokręciłam głową i schowałam głowę w jego szyi. Matko... Jak ja go kocham. Tylko czemu nie umiem mu tego pokazać. W końcu on chyba też mnie kocha. A może nie? Nie! Przecież to on mnie pocałował. Czemu to musi być tak trudne? - Kocham Cię Księżniczko - szepnął jakby do siebie, ale ja to usłyszałam. Ja Ciebie też ~ odpowiedziałam mu w myślach. Niestety nie wychodzi mi mówienie tego na głos. Cóż... Taki mój los... Mam nadzieję, że kiedyś się przełamię i będę umiała mówić co do niego czuję. Mam też nadzieję, że to kiedyś nadejdzie szybko.
- Cześć wam - usłyszeliśmy znajomy głos Leo. Puściłam Charlie'go, podeszłam do bruneta i go przytuliłam.
- Cześć Leo.
- Widzę, że już się lepiej czujesz - zaśmiał się. Ta... Ten jak zwykle się szczerzy. Odsunęłam się od niego.
- Znacznie lepiej.
- A ten... No...
- Nie - odpowiedziałam szybko, bo wiedziałam o co mu chodziło.
- Aha. Czy was też dopadły fanki? - pytanie skierował bardziej do Charliego.
- Tak - odpowiedział mu oschle, a Leo się lekko zasmucił.
- Wiecie co? Powiem wam coś. Ostatnio jesteście strasznie denerwujący. Oby dwaj. Myślałam, że jest między wami ok, ale jak widzę chyba nie do końca. Teraz wracam do domu i macie się ogarnąć. Jeżeli nie to wracam do internatu, bo tam będę miała święty spokój - powiedziałam i chciałam odejść, ale Charlie złapał mnie za rękę.
- Alex nie wygłupiaj się.
- Nie wygłupiam! Mam dość patrzenia jak go traktujesz Charlie. Nie wiem o co wam poszło, ale macie się pogodzić. Jesteście braćmi. To wy jesteście dla wielu przyjaźni przykładem do naśladowania. Znacie się długo, a mimo to zachowujecie się jakbyście byli wrogami. Nie mam zamiaru tego słuchać, więc albo się pogodzicie, albo kontakt będziecie ze mną mieli tylko w szkole - wyszarpnęłam rękę chłopakowi i dość szybko od nich odeszłam. Może to da im trochę do myślenia, a jak nie to trudno. Przeżyję. Nie raz traciłam przyjaciół. Może nie takich jak oni, ale znam ten ból. Po prostu nie chcę widzieć jak się żrą, bo mam wrażenie jakby to było z mojej winy. Nie rozumiem ich... Przecież w Londynie było tak fajnie, a teraz? Eh... Czemu ja się tak przejmuję? Tylko się zadręczam... Ale jak tego nie robić widząc jak się traktują. Mam dość. Najchętniej odcięłabym się od nich i wyjechała w Bieszczady albo do jakieś puszczy żeby być z dala od jakichkolwiek ludzi.

Nagle poczułam jak ktoś szarpie mnie za rękę. To nie byli chłopcy. Gdy osoba odwróciła mnie w swoją stronę zobaczyłam Luke'a. Cholera! Niech to trafi jasny szlag! Po co ja od nich odchodziłam?
- No, no, no. Księżniczka chodzi sama? Nieprawdopodobne!
- Odwal się ode mnie. Nic Ci nie zrobiłam, a ty mnie męczysz. Pragnę zauważyć, że też jestem człowiekiem - mówiłam spokojnie nie dając poznać po sobie, że się boję.
- Weszłaś mi w drogę. Z mniejsze błahostki łamałem ludziom kości. I widzisz. Może masz mnie za debila, ale nim nie jestem i widzę, że jesteś człowiekiem - rzucił mną o jakiś mur. Podniósł mi ręce nad głowę i przytwierdził je swoją do powierzchni. Nie! On się do tego nie posunie. Prawda? Próbowałam wyszarpać mu się niestety nic to nie dało. Walnął mnie z drugą ręką w twarz. Poczułam pieczenie.
- Nie, nie. Ja tak nie działam. Widzisz... Takie coś nie jest mi i mojej ekipie na rękę. To jest zbyt niehumanitarne.
- A to co robisz teraz jest lepsze?! - nie odpowiedział tylko znowu mi przywalił.
- Słuchaj szmato Ciebie traktuję bardzo dobrze.
- Już byś mnie lepiej zabił! Robisz coś takiego zupełnie mnie nie znając! Za kogo ty się masz!? Nie jesteś bezkarny! - w jego oczach zobaczyłam furię. Starałam się nie okazywać strachu. Nie wiem na ile mi to wyszło. Obstawiam, że raczej marnie. Puścił moje ręce i chwycił mnie za włosy. Walił ją o ścianę za mną. Za chyba 3 razem nogi się pode mną załamały. Kopnął mnie ze dwa razy w brzuch i klatkę piersiową.
- Zostaw ją! - usłyszałam czyjś głos. Nie należał on ani do Charlie'go, ani do Leo. Moje powieki były zbyt ciężkie by trzymać je w górze. Nie widziałam co się tam dzieje. Poczułam jak ktoś bierze mnie na ręce. Po chwili ta osoba położyła mnie na ławce. Gdy chwilę odpoczęłam otworzyłam oczy. Obok mnie siedział chłopak. Nie znałam go. Spojrzałam na niego. Pierwsze na co zwróciłam uwagę to duże, czarne oczy. Te oczy... Nie wierzę... To on. Nie spodziewałam się, że go jeszcze kiedykolwiek spotkam, a na pewno nie tu! Przyjrzałam się mu. Miał kruczo-czarne średniej długości włosy, delikatne rysy twarzy, był stosunkowo chudy i nie zaprzeczę, że był przystojny. I te oczy! No, ale chłopak, który ma włosy i oczy w tym samym kolorze i to jeszcze naturalnie musi być przystojny.
- Nic Ci nie jest? - zapytał z troską w głosie, który był cudowny.
- Chyba nie - odpowiedziałam po czym skrzywiłam się z bólu. Dotknęłam tyłu głowy. Ale będzie guz... - Nie sądziłam, że Cię tu spotkam.
- Co?
- Byłeś z dziewczyną na wózku, na koncercie Bars And Melody w Londynie. Gdy byłeś z nią na M&G widzieliśmy się. Pamiętasz?
- To ty byłaś tą dziewczyną w koncie?
- Tak.
- Super... Miałem nadzieję, że Cię już nie spotkam... - powiedział jakby do siebie.
- No widzisz, a jednak spotkałeś, ale nie musisz zachowywać się przede mną w taki sposób. Nie jesteś w tym sam - podwinęłam rękawy bluzy, a z pod nich wyjrzały śnieżno-białe bandaże.
- Chyba jednak nie, bo w przeciwieństwie do Ciebie ja tego nie ukrywam.
- Do tej pory też tego nie robiłam, ale mój przyjaciel sam mi to założył i dwa razy dziennie zmienia opatrunki.
- Fajnie chyba mieć kogoś takiego...
- Tak... Mimo że jest bardzo upierdliwy - zaśmialiśmy się.
- W ogóle... Jak masz na imię? I skąd jesteś? Nie wyglądasz na Angielkę.
- Nie powiem spostrzegawczy jesteś. Jestem z Polski i mam na imię Alex.
- Polka i Alex?
- Tak. Sama się zastanawiam dlaczego. A jak Tobie nie imię?
- Matt.
- Miło Cię poznać w tych mniej miłych okolicznościach - zaśmiałam się.
- To Cię śmieszy?
- Trochę tak. Wiesz jesteś 3 osobą, którą poznałam przez pobicie.
- Serio?
- No. Luke przyciąga do mnie ludzi.
- Kim jest Luke?
- To ten gość, którego jakimś cudem przegoniłeś.
- Długo Cię prześladuje?
- Odkąd tu przyjechałam, czyli jakieś 3 tygodnie..
- Czyli za nim tu przyjechałaś miałaś spokój?
- Nie. Tam było jeszcze gorzej, ale nie chcę o tym mówić.
- Spoko. Rozumiem Cię jak nikt inny. Wierz mi... Też nienawidzę mówić o tym co mnie spotkało - uśmiechnęłam się żeby dodać mu otuchy. Wiem, że tacy ludzie tego potrzebują. Poza tym to może nienormalne, ale go polubiłam. Jest dość zamknięty, ale wydaje się być sympatyczny.
- Nie chodzi o to, że nie lubię. Po prostu nie chcę już dziś przez to wszystko płakać. Poza tym jednak Cię nie do końca znam.
- Rozważnie - wstał. - Chodź. Odprowadzę Cię.
- Wiesz gdzie mieszkam? - również wstałam.
- Nie, ale obstawiam, że wracasz już więc pójdę z Tobą żeby mieć pewność, że nic Ci nie będzie -  wzruszył ramionami. Minimalnie się uśmiechnęłam i ruszyliśmy.

Później
Nie sądziłam, że z Charlie'm tak duży kawał przeszliśmy! Ja i Matt jesteśmy dopiero w parku nie daleko domu blondyna. Pod drodze zdążyliśmy wymienić się numerami. W sumie to cieszę się, że go znów spotkałam. Może uda mi się mu pomóc. Są małe szanse gdyż sobie nie umiem pomóc, ale nie jest pewne, że nie pomogę akurat jemu.
 - Alex! - usłyszałam z daleka czyjś głos. Ja i mój towarzych odwróciliśmy się i zobaczyliśmy Charlie'go. Świetnie... Tylko jego tu brakowało...
- To ten Twój przyjaciel? - szepnął do mnie lekko zdziwiony Matt.
- Aha... - odpowiedziałam gdy blondyn był już przy nas. Chciał mnie przytulić, ale się odsunęłam. - Nie.
- Alex proszę...
- Pogodziłeś się z Leo?
- Nie do końca, ale... - przerwałam mu.
- Czekaj. Matt dziękuję, że odprowadziłeś mnie taki kawał.
- Nie ma za co.
- Spotkamy się jeszcze. Do zobaczenia - chłopak kiwnął głową i odszedł w swoją stronę.
- Kto to był?
- Nie ważne. Nie chcę gadać tu. Idę do domu - zaczęłam kierować się w tamtą stronę zostawiając zdziwionego chłopaka samego. Gdy się otrząsną dogonił mnie i w ciszy wróciliśmy do mieszkania. Gdy tylko zamknęłam drzwi Charlie stanął na przeciwko mnie.
- Powiesz mi wreszcie kto to był? - ponowił pytanie zniecierpliwiony chłopak.
- Znajomy. Pomógł mi z Luke'iem.
- Co?
- Dokładnie to co słyszałeś. Gdy wracałam Luke mnie dopadł. Gdyby nie Matt zostałaby ze mnie najwyżej mokra plama.
- Nie podoba mi się ten chłopak Alex. Jest jakiś dziwny.
- Nie! Kto jak kto, ale ty nie będziesz dobierać mi znajomych! - w moich oczach pojawiły się łzy. Nie no... Przed oprawcą umiałam nie płakać, a przed nim już nie...
- Ok. Spokojnie.
- Pogodziłeś się z Leo?
- Mówiłem, że nie do końca.
- Co to znaczy nie do końca?
- To znaczy, że jest ok, ale nie jest pokojowo.
- Cholera jasna Charlie! To Twój przyjaciel idioto, a ty się na niego boczysz nie wiadomo dlaczego! Nie! Koniec! - skierowałam się na górę. Mam go serdecznie dość. Jak słowa do niego nie docierają to może czyny dotrą. Będąc na piętrze weszłam do pokoju. Niestety moje rzeczy były już na półkach zwolnionych dla mnie przez chłopaka. Podeszłam do szafy. Gdy ją otwierałam blondyn chwycił mnie za rękę.
- Nie dam Ci tego zrobić Alex!
- Mam gdzieś Twoje zdanie! Chcę wrócić do internatu, bo tam miałam trochę spokoju!
- Nie przejmuj się tym co jest między mną i Leo!
- Jak mam się tym nie przejmować?!
- Normalnie!
- Ale ja się czuję jakbyście przeze mnie się żarli! Nie chcę się tak czuć!
- Czemu nie mówiłaś od razu, że czujesz, że to Twoja wina?
- Bo nie widziałam takiej potrzeby.
- Pokłóciliśmy się jakiś tydzień przed Twoim przyjazdem. Księżniczko... - przytulił mnie. Łzy zaczęły lecieć z moich oczu. Oddałabym wszystko żeby prędzej czy później mieć go przy sobie, ale to by nie przeszło... Za często się kłócimy. Wytrzymalibyśmy razem tydzień. Maksymalnie dwa i nie dość, że byłby koniec związku to jeszcze przyjaźni, a tego chyba boję się najbardziej. Nie straty miłości... Straty przyjaciela...

~***~

Jestem! Pozdrawiam czujnych! Pamiętajcie, że powiedziałam, że następny w środę, a nie że najbliższy następy xD Taki troll ze mnie xD No. Także ten... Jak się rozdział podoba? Jak się wam Matt podoba? Ja go osobiście uwielbiam, bo jest zajebisty i jest poliglotą. Jak ktoś nie wie proszę pytać o to naszej ulubionej cioci Wikipedii. Bo wujek Google to ułom xD Tak mam dobry humor. A nawet nie tyle co dobry, co komiczny. Wiecie... Muszę się na jutro w cholerę rzeczy nauczyć, a mi się nie chce. Gwiazdunie wy moje... Powiedzcie kiedy chcecie otwarcie strony "O mnie". Jest ona gotowa i czeka na publikację :) Pewnie już po jej publikacji będę co jakiś czas coś poprawiać więc raz na... miesiąc sprawdzajcie co tam, bo może będzie jakaś nowość :) Pewnie większość z was jest ciekawa mojej rządowej tajemnicy. Kupa! Nie dowiecie się, bo jest tajemnicą :) Tak wiem jestem wredna, ale za to mnie kochacie <3 A teraz idę się uczyć.

Do następnego!

Papa!

Asia Ari <3 

Prawie zapomniałam o piosence!