Rozdział 21: Przepraszam

Rozdział dedykuję mojej Patiś <3 No i oczywiście Natalii dzięki, której rozdział jest, i która właśnie teraz wysłała mi snapa xD

Często jesteśmy jedyną osobą, którą ma nasz przyjaciel... Gdy o nim zapomnimy lub zrywamy kontakt zostaje sam...

- Luke?

- Tak młoda?

- Bo... Em... - zaczęłam się stresować. No kurde nie codziennie chce zapytać się własnego kuzyna czy jest szkolnym dręczycielem.

- Nie denerwuj się tak tylko mów - zaśmiał się. Nie. To mój kuzyn znam go od zawsze. Nie może być taką osobą. Zawsze był dobrym człowiekiem.

- Bo... Nie chcę być sama. Zostaniesz ze mną?

- Jasne tylko wiesz co sądzą o mnie Twoi rodzice - no tak. Oni nigdy nie lubili Luke'a. Zawsze uważali, że ma na mnie zły wpływ, bo nie uczył się dobrze. Zabraniali mi się z nim spotykać. Na szczęście mieli taką pracę, że całymi dniami byli poza domem. Przychodził do mnie z rana, a wychodził u mnie przez okno gdy rodzice wracali.

- Masz racje. Głupi pomysł. Nie powinieneś im się narażać.

- Nie chodzi o mnie. I tak mam już przerąbane - spojrzałam na niego niezrozumiale. - Nie ważne. Chodzi o to żebyś ty miała spokój. 

- Serio w to wierzysz? - myślałam, że wybuchnę ze śmiechu. On tylko kiwnął twierdząco głową. - Luke... Prawda jest taka, że oni czepiają się mnie o wszystko. Jak siedzę w domu to mówią, że jestem aspołecznym czubem, jak wychodzę na dwór to mówią, że jestem niewdzięcznicą, bo oni dla mnie wszystko, a ja się nawet nie uczę. Mogę tych par dobrać setki - w moich oczach pojawiły się łzy. Czasem przypominam sobie jaka byłam kiedyś... Za nim Luke wyjechał. Nigdy nie płakałam. Nawet jak rodzice na mnie krzyczeli, ale później mnie zostawił i straciłam osobę, której mogę mówić o wszystkim.
- Angel... - chłopak zatrzymał się i wziął mnie w ramiona. Uwielbiam się do niego przytulać... Mam wtedy pewność, że nikt nigdy mnie nie skrzywdzi. - Nie przejmuj się nimi. Jeszcze tylko 3 lata i będziesz wolna.
- O ile mnie wypuszczą.
- Nie będą mieli nic do gadania - odsunął się, otarł moje łzy, objął mnie i znów ruszyliśmy w drogę...

~***~
Jesteśmy właśnie u Leo. Chłopaki grają w FIFĘ, a ja staram się ogarnąć o co w tym czymś chodzi. Tak jak rozumiem zasady gry normalnie, tak w tym czymś już nie. Dalej w głowie siedzi mi Angel. Szczerze to polubiłam ją. Niestety po długiej przerwie jej nie widziałam. Trudno może jutro coś wykombinuję. A właśnie! Skoro już wspominamy o Angeli.
- Leo?
- Słucham Cię.
- Czy przypadkiem Angel nie wpadła Ci w oko? - chłopak zatrzymał grę i spojrzał na mnie jakbym urwała się z choinki, albo była różowa.
- Że co?!
- Że to.
- Co Ci Alex do głowy strzeliło?
- To jak dzisiaj na nią patrzyłeś.
- Co?
- To. Gadaj!
- Ona mi się nie podoba.
- Wcale!
- No wcale!
- To mów czemu się tak na nią gapiłeś.
- Bo nie spodziewałem się, że ją na przerwie zobaczę.
- Gdzie ty ją widziałeś? - wtrącił pytanie Charlie.
- Chodzi ze mną do klasy. Chciałem już wcześniej zaproponować, że ją oprowadzę, ale z klasy wychodziła pierwsza i na przerwy gdzieś znikała.
- Serio?
- No. Wydaje się być fajna, ale jej zachowanie jest trochę dziwne.
- Nie przesadzaj - zaczęłam. - Nie wiesz z jakich powodów znika. Może ktoś się nad nią znęca czy coś.
- Nie - oznajmił Charlie, a my spojrzeliśmy na niego jak na wariata. - Widziałem jak jakaś dziewczyna pytała się jej czy coś się stało. Ona odpowiedziała tylko, że chce unikać swojego kuzyna.
- Wiesz kto nim jest? - zapytałam.
- Nie. Wiem tylko to co już powiedziałem. Możemy skończyć temat? Jutro też jest szkoła i może uda się z nią pogadać.
- Ok - odpowiedziałam razem z Leo. Chłopcy znów skupili się na grze, a ja nad rozmyślaniem o co w niej chodzi...

Później
Jesteśmy już w domu. Mama Charlie'go jest u jego cioci w Londynie, a Brooke śpi dzisiaj u koleżanki. Jest 21. My leżymy w łóżku. Nie robimy nic kreatywnego. Rozmawiamy o wszystkim i o niczym. Mimo to moje myśli dalej przejmuje Angel. Nie chcę o tym mówić Charlie'mu, bo wiem, że się wkurzy. Nie chcę żeby był zdenerwowany. Ostatnio naprawdę między nami jest dobrze i nie chcę tego psuć.
- Możesz przestać? - zapytał nagle.
- Ale co?
- Myśleć o Angel. Mówiłem. Jutro jej poszukamy i z nią pogadamy.
- Czemu ty nic nie rozumiesz?
- Czego mam tu nie rozumieć?
- Wszystkiego. Gdy z nią rozmawiałam czułam, że coś jest nie tak. Teraz jak Leo powiedział, że dziwnie się zachowuje, że znika potwierdza mnie w przekonaniu jest źle - nie odpowiedział. Pokręcił tylko głową. - Dzięki - szepnęłam. Odwróciłam się do niego plecami i poszłam spać. Kocham go, ale strasznie mnie wnerwia...

Rano
Obudziłam się standardowo bardzo wcześnie. Jak ja to uwielbiam... Nie otworzyłam jeszcze oczu, a już poczułam, że do moich pleców przytula się chłopak. Odwróciłam się do niego. Spał. Wygląda wtedy tak uroczo. To chyba jedyny stan gdy mnie nie irytuje. Mimo to kocham go tak jak nikogo nie kochałam od lat. Tylko znów nasuwa mi się pytanie... Jaki jest mój cel tu? W końcu chłopaków pogodziłam. Cholera jasna! Matt! Jak ja mogłam o nim zapomnieć. Wygrzebałam się z łóżka nie budząc blondyna. Zgarnęłam telefon i pobiegłam na dół do kuchni. Odszukałam w kontaktach numer do czarnookiego i zadzwoniłam. Odebrał po 3 sygnałach.
- Halo? - zapytał zaspany.
- Tak bardzo Cię przepraszam Matt.
- Alex?
- Nie duszek Kacperek. To chyba oczywiste, że ja.
- Wiesz nie kontaktowałaś się ze mną jakiś czas. Mam prawo nie do końca rozpoznawać Twój głos przez telefon.
- Racja. Przepraszam Cię. Serio...
- Nie trzeba. Przyzwyczaiłem się, że ludzie mnie wystawiają - o nie... Powiedział to martwo.
- Trzeba. Zajęłam się za bardzo sobą i pominęłam w tym wszystkim Ciebie. Na prawdę jest mi przykro... Powinnam chociaż do Ciebie pisać, a nic nie robiłam. Tak nie zachowują się przyjaciele. Jestem okropna. Możesz mnie znienawidzić, ale dalej zależy mi na Tobie - usłyszałam w słuchawce cichy śmiech. - Nie kłamię... Wiesz, że nie umiem.
- Fakt. W takim razie co się u Ciebie blondi działo?
- Za dużo na rozmowy przez telefon.
- Spotkamy się?
- Teraz?
- Czemu nie?
- Bo dzisiaj mam szkołę. Jak już to po niej.
- A no tak - znów się zaśmiał tylko tym razem głośniej. - Zapomniałem o Twojej nienagannej frekwencji - na chwilę zapadła cisza. Była niepokojąca. - Alex przepraszam, ale muszę już kończyć.
- Co się stało?
- U mnie działo się też sporo od naszego ostatniego spotkania. Do kiedy indziej - rozłączył się. Co się tam stało? Może coś z siostrą? Nie wiem i trochę mnie to niepokoi. Nagle poczułam jak ktoś mnie obejmuje. Która jest godzina, że już się obudził?
- Dzień dobry - powiedział zaspany.
- Dzień dobry.
- Jeżeli można to z kim rozmawiałaś?
- Z Matt'em.
- Kim? - zapytał lekko zdenerwowany.
- Zazdrosny? - odwróciłam się i uśmiechnęłam do niego złośliwie.
- Nie.
- Jasne...
- A wiesz czemu nie jestem zazdrosny? - pokręciłam głową. - Bo jesteś tylko moja i tylko moja zawsze będziesz.
- Pogadaj sobie tleniony, pogadaj, a ja posłucham.
- A nie? - znów pokręciłam głową. - Osz ty. Myślisz, że dam Ci odejść? Jeśli tak to mylisz się. Jeżeli ty odejdziesz pójdę za Tobą. Nie dam Ci spokoju. Za bardzo Cię kocham Księżniczko - gdy to mówił w moich oczach pojawiły się łzy. Przytuliłam go. Chciałabym umieć powiedzieć co do niego czuję, ale... Nie jestem w stanie. Nie wiem czy kiedykolwiek będę gotowa. Mamy jednak całe życie, jak on twierdzi, na pewno nauczę się to mówić. Nie wiem ile tak staliśmy. Chyba dość długo.
- Która w ogóle jest godzina? - zapytałam gdy się od siebie odsunęliśmy.
- Coś koło 7.
- Co?!
- Wcześnie jeszcze. Nie przesadzaj.
- Może dla Ciebie ja muszę się ogarnąć i doprowadzić do stanu używalności - pobiegłam szybko na górę.

~***~
 Obudziłem się koło 7. Byłem totalnie niewyspany. Cóż... Jak się najpierw gra nie wiadomo do której, a później robi lekcje to potem tak jest. Wygramoliłem się w łóżka, wziąłem rzeczy do ubrania, a następnie poszedłem do łazienki. Tam się ogarnąłem, wziąłem jeszcze plecak ze sobą i zszedłem na dół. Była tam mama i Joey, bo moja siostra była u jakiejś koleżanki czy kogoś tam.
- Siema młody - przywitał się mój brat.
- No hej.
- Cooo? Nie wyspany? - zaśmiał się.
- Odczep się.
- Ojoj... Coś Cię ugryzło czy wstałeś lewą nogą?
- Odwal się debilu - fuknąłem do niego.
- Ej! - krzyknęła moja mama. - Bez takich mi tu. Leo nie odzywaj się tak do niego, a ty Joey uspokój się już.
- Przepraszam - odpowiedzieliśmy równocześnie gdy mama kładła naleśniki na stół. Spojrzałem na nie, na moją mamę, a następnie na słoik z nutellą.
- Em... Chyba nie jestem głodny.
- Wszystko w porządku? - zapytali zdziwieni. No tak... Od bardzo dawna nie zdarzyło się żebym nie zjadł śniadania i to jeszcze naleśników.
- Jest ok! Idę do szkoły! Cześć! - nie czekając na odpowiedź wyszedłem z domu. Postanowiłem iść na pieszo. Nie chce mi się samemu jeździć autobusem. Czemu samemu? Znając życie Alex i Charlie pójdą sobie spacerkiem sami. Eh... Cieszę się, że są razem. Na to się zapowiadało od dawna. Szkoda tylko, że świata poza sobą nie mogą zobaczyć. Najgorsze, że dziewczyna nie chce tego na razie ujawniać. Jak to ona powiedziała: "Nie chcę żeby fanki zaczęły traktować Charlie'go inaczej, bo ma dziewczynę...". Wiem, że jest inny powód. Gdy blondyn się wczoraj na chwilę oddalił zapytałem czemu nie chce tego rozgłosić. Powiedziała, że nie chce żeby poszedł na nią hejt. Rozumiem to. Dużo przeszła. To normalne, że się boi. Tylko czemu nie powie tego jemu? Przecież on by jej pomógł...

W szkole
Po krótkim spacerze doszedłem do szkoły. Była prawie pusta. Czyżbym wyszedł aż tak szybko? Na moje szczęście gabinet od historii, czyli tam gdzie miałem obecnie lekcje, był otwarty. W środku siedziała Angel. Jak zwykle z tyłu. Coś tam rysowała. Jako że wczoraj historii nie było, a ona jest nowa to nie wie, że usiadła na moim miejscu. Nie odzywając się podszedłem do ławki, z plecaka wyjąłem potrzebne na teraz książki i usiadłem. Ona ani na chwilę nie oderwała się od zajęcia. Co zabawne chyba nawet mnie nie zauważyła.
- Hej - odezwałem się, a ona aż podskoczyła. Szybko zakryła rysunek. - Wybacz. Nie chciałem Cię wystraszyć.
- Nie wystraszyłeś.
- To czemu podskoczyłaś? - zaśmiałem się.
- Co chcesz? - zmieniła temat.
- Biorąc pod uwagę, że jesteśmy w szkole to chcę się uczyć.
- A mógłbyś usiąść gdzieś indziej? Jakoś wolę samotność.
- To ty usiadłaś do mojej ławki - chciała wstać, ale złapałem jej rękę. - Zostań... Nudzę się sam - kiwnęła głową i jak najbardziej dosunęła się do ściany. Wróciła do rysunku. - Co rysujesz?
- Nic. Nieważnie - nawet na mnie nie spojrzała.
- Oj no weź!
- Dobra! - przysunęła do mnie blok, a właściwie szkicownik i zdjęła z niego rękę. Zobaczyłem na obrazku jakąś parę trzymającą się za ręce i idących w stronę zachodzącego za horyzont słońca. za nimi rozciągał się cień.
- Wow... Pięknie.
- Dziękuję - uśmiechnęła się.
- Mogę zobaczyć inne? - znów kiwnęła głową.
- Tylko się nie wystrasz. Kilka lat temu dostałam go od kuzyna. Mam go odkąd tylko zaczęłam rysować - zaśmiała się. Widać, że kocha tego kuzyna. Zacząłem przewracać kartki w tył. Była tam masa rysunków. Jedne przedstawiały zwierzęta inne rośliny, jeszcze inne jakiś ludzi. W pewnym momencie dostrzegłem obrazek przez, który aż otworzyłem buzię. Byłem na nim ja i Charlie. Całowaliśmy w poliki płaczącą i zaniedbaną dziewczynę. Od niej szedł dymek: "Please help me god, I feel so alone...". Spojrzałem na nią. - Nie pytaj - oznajmiła gdy zobaczyła jaki rysunek mam otwarty. Tak jak poprosiła, nie pytałem. Kontynuowałem oglądanie. Dotarłem do kolejnej cudownej pracy. Była to dwójka ludzi przytulona do siebie, chłopak był tyłem, a dziewczyna obejmowała go za szyję i miała głowę położoną na jego ramieniu. Dostrzegłem w tej dziewczynie płaczącą Angel. Szedł od niej dymek: "I feel so alone...". Od chłopaka też szedł dymek: "Angel you are my Angel. I stay with you forever". - To ja i mój kuzyn.
- Czemu tu płaczesz.
- Jego słowa nie są przypadkowe. Zawsze gdy płakałam mówił, że jestem jego aniołem, i że zostanie ze mną na zawsze - uśmiechnęła się blado.
- Został?
- Wyjechał z rodzicami.
- Przepraszam. Nie wiedziałem...
- Nic się nie stało. To już aż tak nie boli - nie miałem pojęcia co odpowiedzieć dlatego zająłem się dalszym oglądaniem. Minęło jeszcze kilka prac i nagle zobaczyłem całkiem inny styl. Linie były ostre i niewygładzone. - To mojego kuzyna. On dba o przekaz, nie o estetykę - zaśmiała się. Prace rzeczywiście niosły przekaz. Dotyczyły one przemocy, w szkole, i w domu.  Moją uwagę przyciągnęły 3. Pierwszy był na samym początku szkicownika. Przedstawiał dziewczynę, na którą jakiś dorosły facet podnosi rękę. Na drugim także była dziewczyna. Ta zapłakana patrzyła na swoje odbicie w pobitym lustrze. Szedł od niej dymek: "I don't want live... I must die...". Na ostatnim znów była dziewczyna. Siedziała w kącie, na jej rękach były ślady cięć, a obok była zakrwawiona żyletka. Coś co mnie z dziwiło, że na ścianach też były ślady krwi oraz podrapana tapeta.
- Oby dwoje macie talent - oznajmiłem dość głośno.
- Leondre - usłyszałem poważny głos nauczyciela. Kiedy lekcja się zaczęła?!
- Przepraszam.
- Nie przepraszaj tylko słuchaj - powiedział i wrócił do tematu. Moja towarzyszka się zaśmiała.
- Dziękuję - szepnęła, zabrała swój szkicownik i go schowała.

Przerwa na lunch
Do końca historii byliśmy już cicho. Teraz jest długa przerwa i co zaskakująca Angel jest ze mną. Właśnie szukamy blondynek. Nie było ich ani na boisku, ani w szkole więc pewnie są w sali od muzyki. Tam właśnie się skierowaliśmy. Gdy byliśmy na dole ujrzeliśmy otwarte drzwi. Weszliśmy do środka. Na samym końcu zobaczyliśmy ich przytulonych do siebie. Poczułem na sobie wzrok mojej towarzyszki. Spojrzałem na nią. W jej oczach dostrzegłem pytanie dotyczące ich. Kiwnąłem głową żeby dać do zrozumienia, że są parą. Podeszliśmy bliżej.
- Gołąbki jak chcecie prywatności to zamykajcie drzwi - zaśmiałem się.
- Nie zamknęłam ich celowo, bo domyśliłam się, że będziesz nas szukał - oznajmiła Alex.
- Nie ważne. Alex chciałaś pogadać z Angel - pokazałem na dziewczynę stojącą obok. Usiedliśmy przed zakochańcami
- Angel jeżeli to nie problem to kto jest Twoim kuzynem, że chcesz go unikać?
- Nikt ważny, a unikać go wolę, bo już trochę chodzi do tej szkoły i nie chcę żeby nauczyciele mnie z nim kojarzyli.
- A czemu na każdej przerwie tak nagle znikasz?
- Lubię samotność.
- Rozumiem Cię - uśmiechnęła się do niej blondynka, co ta odwzajemniła. - Tylko, że ja lubię samotność, bo gdy byłam wśród ludzi było... Nieprzyjemnie. A ty czemu ją lubisz?
- Mogę wtedy spokojnie pomyśleć...
- Zmieniając temat. Może po szkole gdzieś we czwórkę pójdziemy? - zaproponował Charlie.
- Ja muszę wracać do domu - odezwała się brunetka.
- Ja jestem umówiona z Matt'em - oznajmiła Alex.
- Angel, ale przecież nic się nie stanie jak się spóźnić, a ty Księżniczko możesz to przełożyć - Chalrie spojrzał zirytowany na swoją dziewczynę.
- Nie Charlie nie mogę - odpowiedziała wściekła i odsunęła się od niego.
- A ja nie mogę się spóźnić - odpowiedziała Angel.
Do końca przerwy Alex i Charlie byli w stosunku do siebie oschli. Rozmowa na szczęście szła do przodu...

~***~
Po lekcjach
Właśnie wyszłam ze szkoły. Z Matt'em umówiłam się w parku, w którym spotkaliśmy się po raz pierwszy. Gdy wyszłam poza teren placówki poczułam uścisk na nadgarstku. Byłam przerażona. Luke dał mi ostatnio trochę spokoju więc w każdej chwili może mi coś zrobić. Osoba odwróciła mnie w swoją stronę. Wtedy ujrzałam te przepiękne niebieskie oczy, w które mogę patrzyć godzinami. Chłopak nie odezwał się ani słowem. Puścił moją rękę, objął mnie w talii, przyciągnął do siebie i chciał pocałować. Też tego chciałam, ale nie pozwoliłam mu tego zrobić. Przegiął i dalej jestem na niego wściekła.
- Alex...
- Nie. Było trzeba użyć mózgu. Nie możesz kazać przekładać mi spotkania z przyjacielem.
- Ale...
- Nie ma żadnego, ale Charlie. Tym razem przesadziłeś. Było dobrze i to zniszczyłeś - wyrwałam się z jego uścisku i skierowałam się w stronę parku.

Później
Po jakiś 25 minutach spacerku byłam na miejscu. Na jednej z ławek zobaczyłam chłopaka. Bez chwili zawahania podbiegłam do niego i go przytuliłam. Przez chwilę nie ogarną o co chodzi, ale w końcu oddał uścisk. Gdy już go puściłam usiadłam obok na ławce.
- Hej - przywitałam się.
- Cześć blondi. Co u Ciebie?
- Nic ciekawego.
- Ale nowego raczej tak. Opowiadaj.
- Taką największą zmianą jest to, że mam chłopaka.
- Serio?
- Tak. Pamiętasz mojego przyjaciela Charlie'go? To właśnie on nim jest.
- No to gratuluję! Ale... Nie uderzył Cię?
- Nie. O to się nie martw. A co u Ciebie się wydarzyło?
- Rodzice wpadli na genialny pomysł. Posłali mnie do psychologa, a ten do swojego przyjaciela psychiatry.
- Zamknęli Cię w psychiatryku?!
- Nie drzyj się i biorąc pod uwagę, że się widzimy to nie zamknęli. Chodzę tam tylko w weekendy.
- I co?
- Nic - uśmiechnął się dość ponuro.
- Widzę, że kłamiesz. Co oni Ci tam robią? - chciałam wziąć go za rękę, ale ten szybko się odsunął.
- Próbują mi ponoć pomóc. Średnio im to wychodzi, bo nie uśmiecha mi się z nimi współpracować. Cóż... Oni starają się mnie zachęcić.
- Jak?
- A jak sądzisz?
- Matt... Tak nie można. Musisz iść z tym na policję, albo chociaż do rodziców.
- Oni mają ważniejsze problemy niż przejmowanie się mną, a policja nic nie zrobi. Wierz mi...
- Ale oni Ci wcale tym nie pomogą! Masz przestać tam chodzić!
- Już mnie przed tym ostrzegli... Powiedzieli, że jak raz się nie pojawię zamknął mnie tam na stałe - w jego oczach zebrały się łzy. Lekko się do niego przysunęłam i objęłam go. Jego zachowanie mnie zdziwiło. Bardzo... Wtulił się we mnie tak, że prawie zabrakło mi powietrza. Nie spodziewałam się, że jest aż tak silny. W ogóle ile on ma lat? Czemu wcześniej się tym nie zainteresowałam?
- Matt... Może to nie odpowiednia chwila, ale ile ty masz w ogóle lat?
- Od kilku godzin 18.
- No to czym się martwisz? Jesteś dorosły! Możesz to przerwać. Idź gdzieś i stwierdzą, że nie musisz być w zakładzie
- Alex... Nie wierzę, że to powiem, ale boję się.
- Przecież ja będę obok. Twoi rodzice pewnie też. I w ogóle oni się na to zgodzili?
- Nawet nie wiedzą.
- To im powiedz!
- Nie mogę...
- Możesz.
- Ty nie rozumiesz! Nie byłaś nigdy w mojej sytuacji! Nie wiesz co oni tam robią! Alex... Prawda jest taka, że odkąd przestałaś się ze mną kontaktować zostałem sam...
- Wiem... Przepraszam... Ale teraz możesz mi powiedzieć. Przecież jestem tu po to żebyś mógł opowiedzieć co się martwi...

~***~
Trollolollo xD Jestem a ze mną 21! Jej! Na początek chciałam przeprosić tych, który skomentowali poprzedni rozdział, a ja nie odpisałam. Miałam... Totalne załamanie. Nie ważne czemu. Jak czytałam wasze komy trochę źle zrozumieliście to na różowo. Chodziło mi o to czy wolicie kilkumiesięczną przerwę bez kompletnie niczego a później TWCDM 2, czy żeby tę przerwę kilkumiesięczną zastąpić opowiadaniem nowym, a po nim TWCDM 2. Mam nadzieję, że ogarnęliście :) A co do rozdziału... Jest Matt! Jej! Tak dawno go nie było i jest <3 I jest też perspektywa Leo, która ostatni raz była chyba w Londynie, albo i dawniej xD W ogóle jakoś dużo się zadziało. Następne 2... Będą... Tak bardzo nie Asia (a to jest tak stare określenie, że ja nie mogę xD). Pewnie teraz będziecie się na Matt'a wkurzać, bo niby przez niego Alekś pokłóciła się z Charlie'm. To nie prawda! Nie obwiniajcie czarnookiego, tylko tlenionego (pozdrawiam ludzi, którzy oglądali Zbuntowanego Anioła xD). To z mojej strony tyle. Dzisiaj postaram się odpowiedzieć. To, że nie odpowiedziałam dało mi też sporo do myślenia. Komentarzy z treścią nie moją i właściwą było pod ostatnim 8 :/ Szczerze myślałam, że jakoś więcej osób komentuje no, ale mówi się trudno i żyje się dalej. Nie?
Do następnego!
Papa!
Asia Ari <3
I dzisiejszą piosenkę macie obowiązek posłuchać! Jest cudowna <3