Rozdział 17: Dużo o jedzeniu

 Dziękuję mojej przyjaciółce Ani za wsparcie podczas pisania rozdziału <3 Dedykuję go specjalnie Tobie <3 Niech nożyczki będą z Tobą! 
Dedykuję go również mojemu przerażającemu Anonimkowi ;)

Czasem przy głupim obiedzie można dowiedzieć się czegoś o człowieku...

- Cześć Charlie. Mam dla was propozycję...

- Jaką?

- Nie wiem czy pamiętasz, ale mówiliście, że bardzo chcecie zwiedzić Polskę.

- Pamiętam...

- No. Jak wiesz będziecie w 4 miastach. Poznań, Wrocław, Kraków i Warszawa. Możecie z Leo uzgodnić, które byście chcieli najbardziej zwiedzić. Tylko jak już wybierzecie któreś to po prostu po wszystkich koncertach tam pojedziecie. No chyba, że to będzie Poznań to wtedy pojedziecie dzień wcześniej.

- Ja... Ja nie wiem co powiedzieć... Dziękuję. W imieniu swoim i Leo.

- A właśnie! Bo do niego się nie dodzwoniłem więc pewnie jest w szkole. A ty?

- Pamięta pan Alex?

- Tak.

- Jest chora, a moja mama jest dalej w Londynie.

- Rozumiem. Tylko nie rób sobie teraz za dużych zaległości.

- Tak tak...

- To ja tylko tyle chciałem. Do widzenia.

- Do widzenia - rozłączył się. Nie mogłem wyjść ze zdziwienia. Mam okazję zwiedzić, któreś miasto w Polsce. Nie wierzę... Leo już był w Polsce i mówił, że chce tam wrócić... Ja zawsze chciałem tam pojechać. Obojętnie do jakiego miasta. Ważne żeby w Polsce. Poczułem jak Alex mnie szturcha. Spojrzałem na nią. Patrzyła na mnie jak na idiotę. No tak... Nie często widzi się głupka, który szczerzy się do powietrza.

- I co?

- To był Simon.

- Wiem głąbie. Co się stało, ze tak się uśmiechasz?

- Simon zaproponował nam zwiedzenie jednego z miast w Polsce, w których będziemy grać - mina jej zrzedła. - Nie cieszysz się?

- Cieszę. To dla was będzie mega frajda.

- A dla Ciebie?

- Charlie... Ja ten kraj skreśliłam jak miałam 8 lat.

- Rozumiem Cię, ale nie możesz żyć przeszłością. Poza tym nie byłaś w żadnym z tych miast.

- Poprawka nie byłam w tylko jednym. Mamie Leo powiedziałam co innego z powodów, o których nie chcę mówić - spuściła głowę. - Wiem, że kłamstwo jest złe, ale nie chciałam mówić, że tam byłam...

- Nie gniewam się na Ciebie. Jest mi tylko trochę przykro, że nienawidzisz kraju, który marzę żeby zwiedzić.

- Nie! To nie jest tak, że go nienawidzę. Po prostu mam z nim wiele wspomnień, o których chcę zapomnieć - usiadłem przy niej i wziąłem ją za ręce. Spojrzała na mnie.

- Alex... Najgorsze co możesz zrobić to zapomnieć o rodzicach. 

- To nie jest tak, że chcę zapomnieć o nich. O nich chcę pamiętać, ale nie chcę pamiętać o wspomnieniach z nimi.

- Nie możesz tego zapomnieć, bo jeżeli to zrobisz zapomnisz siebie. To wszystko jest częścią Ciebie i musisz o tym wszystkim pamiętać - nie odpowiedziała. Zabrała mi swoje ręce. Już myślałem, że ucieknie, jednak przytuliła mnie. Bardzo mocno. Może i jest za chuda, ale za to bardzo silna.

- Charlie?

- Tak?

- Obiecaj, że nie dasz mi zapomnieć.

- Ale ja nie wiem jakie są Twoje wspomnienia. Nie mam jak Ci przypominać.

- Będę Ci z czasem mówić, ale obiecaj, że nie dasz.

- Obiecuję - pocałowałem ją w głowę. Cholera... Nie wiem czy wszystko idzie w dobrym kierunku... Zwlekamy, a to nie jest dobre. Chciałbym zrobić coś w naszym kierunku, ale boję się, że ją odstraszę... Co ja mam robić?

Później

Jest gdzieś 14, a my dopiero zrobiliśmy się głodni. Znaczy ja, a ona nie ma nic do gadania, bo ma jeść. Podszedłem do lodówki i zdjąłem z niej kartkę po czym wróciłem do salonu.

- Co jemy?

- A co proponujesz.

- Mam telefon do niezłej pizzerii. Tanio, dużo i smacznie - spojrzałem na nią, a ona zrobiła wielkie oczy.

- Fuj! A w lodówce nic nie ma?

- Pewnie jest, ale średnio idzie mi gotowanie.

- Ale mi nie - wstała i poszła do kuchni. Otworzyła lodówkę i zaczęła patrzeć co tam jest. - Chyba dam radę zrobić rosół. Ewentualnie ogórkową. Co wolisz?

- Co? - zapytałem totalnie zdziwiony. O czym ona gada?

- Nie lubisz?

- Ale czego?

- Rosołu albo zupy ogórkowej.

- Co to jest? - dziewczyna zaczęła się ze mnie śmiać. - No co?

- Zapomniałam, że to typowo polskie dania.

- Aha...

- Zrobię ogórkową.

- Rób co chcesz, ale nie mów mi tego nazwy - zaśmiałem się. Chciałem iść do salonu, ale ona mnie zatrzymała.

- Charlie? Nie pomożesz mi?

- Ja nie umiem...

- Sierot.

- Ej! Nigdy się nie uczyłem gotować - usiadłem na krześle przy blacie i patrzyłem jak dziewczyna przygotowywać wszystko. Poza strojem wyglądała bardzo profesjonalnie. - Tak w ogóle gdzie nauczyłaś się gotować?

- To bardzo krótka i nudna historia.

- Chcę posłuchać.

- Eh... Wiesz... Jak ktoś jest bity to usiłuje się schować. I kiedyś znalazłam kuchnię w domu dziecka. Kucharki były tak miłe, że pozwoliły mi tam przychodzić w zamian za pomoc w przygotowaniu obiadu, a w weekendy pomagałam ze śniadaniem. Po jakimś miesiącu może dwóch zaczęłam gotować coś jadalnego - uśmiechnęła się na to wspomnienie.

- Czyli lubisz gotować?

- Tak, ale jeść już nie za bardzo - zaśmiała się. Zapamiętać. Lubi gotować. - Możesz włączyć jakąś muzykę?

- Pewnie - poszedłem do salonu po laptopa. Przytargałem go do kuchni i położyłem na szafce. Włączyłem spotify. - Jakieś życzenia specjalne?

- Hmm...

- Jak chcesz może być coś po polsku.

- Tak więc... Wiesz co, daj - podeszła do mnie i wzięła mój sprzęt. - O jak miło. Też masz to gówno. Nie obrazisz się jak włączymy moją play listę?

- Nie - wpisała coś w wyszukiwarkę. Wyskoczyło pełno ikonek, ale ona doskonale wiedziała gdzie ma szukać tej właściwej. Kliknęła w nią i po chwili w całej kuchni można było usłyszeć melodię jakiejś piosenki. Na pewno jej nie znam. - Co to?

- Mrozu i Tomson w utworze "Jak nie my to kto".

- Fajnie się zaczyna.

- Wiem - wróciła do gotowania. Po chwili do melodii dołączył głos jakiegoś mężczyzny. Alex zaczęła śpiewać razem z nim. Wczuła się w piosenkę. Ja się trochę wycwaniłem i wpisałem sobie to w wyszukiwarkę. Skopiowałem cały tekst i w jakiś tłumacz wkleiłem. W sumie bardzo fajna. Po tej można było usłyszeć szybszą piosenkę. Wykonywaną przez kobietę. Ta była mi znajoma. Gdzieś ją słyszałem. Kliknąłem znów na spotify. Tak! No przecież... To była Sara Pach. Fajna jest ta piosenka... Czeka mnie bardzo fajna muzyczna przygoda

Jeszcze później

Alex właśnie nalewa nam zupy. Szczerze mówiąc to trochę się obawiam. Nigdy w życiu nie widziałem zielonej zupy także nie wiem czy to aby na pewno dobrze wróży. Po chwili talerz był przede mną. Alex zaczęła jeść.

- Powiem szczerze, że po raz pierwszy wyszła mi taka dobra - skoro tak mówi... Wziąłem do ręki łyżkę i nabrałem do niej trochę tego zielonego co ona nazywa zupą. Słyszałem, że Polacy mają dziwne upodobania kulinarne i właśnie się o tym przekonuję... - Co jest?

- Wiesz... Czy to nie powinno mieć em... Nie wiem... Innego koloru? Be ten trochę odpycha.

- A ogórki jesz?

- Zdarza się.

- Widzisz. Nie wiem czy widziałeś, ale one też są zielone. A skoro główny składnik potrawy jest zielony to wybacz, ale zupa nie wyjdzie Ci biała, ale właśnie zielona.

- No co ty? Po prostu widzę takie danie po raz pierwszy. Czy gdybym dał Ci jakieś angielskie jedzenie nie bałabyś się spróbować?

- Biorąc pod uwagę, że to jest jedzenie angielskie jedzenie, okrutnie bym się bała. 

- Ha ha.

- Jedz! Jestem ciekawa czy będzie Ci smakować.

- Jesteś pewna, że od tego nie umrę?

- Od jedzenia zupy ogórkowej się nie umiera.

- Ok - wziąłem łyżkę z jedzeniem do ust. Zgarnąłem wszystko z łyżki. Była... Dobra. Nawet bardzo dobra. Miała bardzo fajny smak.

- I jak?

- Pycha!

- Widzisz? Mówiłam, że nie umrzesz - zaśmialiśmy się oboje i zaczęliśmy jeść.

- A na jutro będzie?

- Tak. Przy dobrych układach starczy nam jeszcze na jutro i pojutrze. Chyba, że wcześniej wszystko zjesz.

- Ja wcale tak dużo nie jem!

- Mów sobie co chcesz, ja i tak wiem swoje.

- A właściwie dlaczego tak mało jesz? 

- Serio musimy teraz?

- Jeżeli nie chcesz teraz to możemy jak zjemy. To jak?

- Ok. Powiem Ci teraz. Więc... Jako mała dziewczynka jadłam dużo. Można powiedzieć, że nawet za dużo. Później wiesz co się działo, ale do jedzenia zniechęciłam się gdy skończyłam jakieś 9-10 lat. Najczęściej udawało im się mnie dopaść właśnie gdy jadłam. Co za tym idzie chciałam zmniejszyć do minimum czas gdzie jestem łatwym celem. Tak więc przestałam jeść, tylko czasem w szkole obiad konsumowałam. 

- Gnoje...

- Charlie. Nie przejmuj się. Zrobili mi w pewnym sensie przysługę... Mam pewność, że za bardzo nie przytyję - zaśmiała się.

- To nie jest śmieszne Alex.

- Może dla Ciebie. Ale wiesz spójrz na to ze strony kabaretu. Dziewczyna ucieka od jedzenia i w ten sposób chce uciec od problemów. Gdyby ktoś się postarał mógłby nagrać z tego długi i bardzo nieciekawy serial komediowy - uśmiechnęła się gorzko. Złapałem ją za rękę.

- Ej... Przestań. To nie prawda. To na prawdę nie było z ich strony ok.

- E tam. Wierz mi, że mieli gorsze przewinienia na koncie niż tylko zniechęcenie mnie do jedzenia - no tak... To co jej zrobili było serio gorsze niż zniechęcenie do jedzenia.

- Wiem to - spojrzałem jej w oczy. Miała w nich łzy. Wstałem, podszedłem do niej i ją przytuliłem. - Tylko nie płacz. Przepraszam, że zacząłem temat. Po prostu chciałbym wiedzieć o Tobie jak najwięcej.

- Nie masz za co przepraszać. Rozumiem, że chcesz wiedzieć. Masz do tego pełne prawo. Tylko przyzwyczaj się do tego, że zawsze będę w takim stanie jeżeli zapytasz o coś związanego z moją przeszłością. Nie umiem po prostu nie płakać o tym mówiąc...

~***~
Jestem! Na start przepraszam za tak krótki (?) i nieciekawy rozdział. Mi się go ogólnie pisało bardzo dobrze gdyż miałam wsparcie koleżanki i jest jedzenia, a na dodatek zupa ogórkowa <3 Dowiadujemy się dwóch ciekawostek z życia Alex. Czemu nie je i skąd umie gotować. Jej progres! I wyjaśniło się po co Simon dzwonił. Już mieliście jakieś mroczne i mistyczne plany, a tu taka kupa. Dla odmiany rozdział mi się podobał. Mało romantyzmu i ogórkowa. Znów moje klimaty xD Ale co do spraw organizacyjnych. Kilka poruszyłam w poście  Dziękuję! :*  do którego serdecznie zapraszam tych co nie czytali :) Możecie mi swoją opinię napisać tu w komentarzu, albo tam. Nie ważne gdzie będzie odpowiem tak czy siak :) No... Także na dziś to tyle. 
Do następnego!
Papa!
Asia Ari <3
I pioseneczka to będzie...