Rozdział 19: Myślałam, że mnie uderzy...

Rozdział dedykuję Natalii (ona wie, że ona). Podziękujcie jej ładnie, bo dzięki niej rozdział jest :*

Czasem, mimo że się kogoś boimy, chcemy być blisko tej osoby...

- Księżniczko... Nie rozumiem dlaczego myślałaś, że to Twoja wina.

- Bo w Londynie zachowywaliście się normalnie, a odkąd tu jesteśmy...

- Tam się zachowywaliśmy normalnie, bo Simon powiedział, że nie chce słuchać naszych kłótni. Gdy jedziemy do studia, albo na koncert jesteśmy w głównej mierze Bars And Melody, a tu Leo i Charlie'm. To naprawdę nie przez Ciebie, a nawet gdyby to któryś z nas by Cię o tym powiadomił. Dlatego nie przejmuj się. Oby dwoje jesteśmy Twoimi przyjaciółmi, ale nie musisz się przejmować relacją między nami.

- Mi się wydaje, że jednak muszę - odsunęłam się od niego. - Nie mówiłam Ci, ale głęboko wierzę w to, że nic nie dzieje się bez przyczyny. Odkąd was poznałam szukałam sensu dlaczego akurat ja. Teraz chyba już znam ten cel. Muszę was pogodzić - uśmiechnęłam się w jego stronę.

- I myślisz, że od tak Ci się to uda? 

- Mam nadzieję, bo jeżeli nie... Okaże się, że jestem tu na marne. 

- Alex nawet jeżeli nas nie pogodzisz to Twój pobyt tu nie pójdzie na marne. Wierz mi lub nie, ale od jakiegoś czasu mam wrażenie, że jesteś tu żeby dać mi drugą szansę.

- Drugą szansę na co?

- Nie ważne na co. 

- Dla mnie jednak tak.

- Dowiesz się w swoim czasie. Obiecuję - teraz to on mnie przytulił. Kurde... Teraz będę miała o czym myśleć.

- Charlie! Alex! Już wróciłyśmy! - usłyszeliśmy krzyki mamy blondyna z dołu. Uf... Nic im nie jest. Na szczęście. Chłopak mnie puścił i pobiegł na dół. Aha... I to jest ten co się nie przejmował. Jasne!

Przez chwilę się zawahałam czy zejść, czy lepiej nie. Postanowiłam, że jednak pójdę się przywitać, bo w końcu to pani Karen pozwoliła mi tu mieszkać i sama to zaproponowała. Wyszłam z pokoju, a następnie zeszłam na dół. Tam Charlie przytulał już, tak myślę, swoją siostrę. Uśmiechnęłam się na ten widok. Wyglądali słodko. Podeszłam do jego mamy.

- Dzień dobry.

- Dzień dobry Alex.

- Ja chciałam podziękować, że pozwoliła mi pani tu mieszkać.

- Ależ nie ma za co. To naprawdę drobiazg.

- Może dla pani. Dla mnie to jednak dużo znaczy - uśmiechnęłam się delikatnie.

- Wiem kochana. Powiedz mi. Charlie cały ten czas raczył Cię zamówionym jedzeniem, czy coś przygotował?

- Nie do końca. Ja coś zrobiłam.

- No nie. Tobie kazał?

- Nie. Chciał coś zamówić, ale skoro ja umiem gotować to dlaczego by nie.

- Umiesz gotować?

- Tak, ale to dość nudna historia.

- Jeżeli mogłabym wiedzieć to co zrobiłaś?

- Zupę ogórkową. Takie polskie danie. Zrobiłam tyle, że akurat starczyło.
- Dziękuję, że nie dałaś mu się truć.
- Drobiazg. Naprawdę. Lubię gotować, a dawno nie miałam do tego okazji - powiedziałam z uśmiechem. Bardzo lubię panią Karen. Jest przemiłą osobą i chyba cieszy się, że tu jestem.
- Alex! - usłyszałam jak ktoś mnie woła. Rozejrzałam się. Charlie'go ani jego siostry nie było. - Chodź do nas! Jesteśmy na górze! U mnie w pokoju! - zaśmiałam się i pobiegłam do wspomnianego przez chłopaka pomieszczenia. Gdy do niego weszłam rodzeństwo siedziało na dywanie. Dosiadłam się do nich. - A to właśnie jest Alex. Alex to jest Brooke, moja siostra.
- Cześć - przywitałam się z nią.
- Hej - odpowiedziała nieśmiało.
- Alex przez dłuższy czas będzie u nas mieszkać - wytłumaczył jej i nastała cisza. Jak dla mnie mało komfortowa cisza.
- Ładna jest - usłyszałam cichutki szept Brooke skierowany do Charlie'go. Uśmiechnęłam się na to. Spojrzał na mnie, a następnie na nią.
- Wiem... - zaśmiał się. Znów na mnie spojrzał. Nasze spojrzenia się skrzyżowały, a ja poczułam jak zalewa mnie fala ciepła. Mała zaśmiała się i wstała. Popatrzyła na brata i pokręciła głową.
- Ją lubię bardziej. Nie bądź głupi - powiedziała i wyszła. Tym wprawiła nas osłupienie. Zaczęliśmy się śmiać.
- Moja siostra bardzo Cię lubi i ma mnie z głupka. Cudownie! - mówił przez śmiech.
- Bo ty jesteś głupi.
- Osz ty małpo! - wstaliśmy w tym samym momencie. Zaczął mnie gonić. Wskoczyłam na łóżko i zgarnęłam przy okazji poduszkę. On zrobił to samo tylko nie wziął broni. Chciał do mnie podejść, ale wywaliłam mu puchowym przedmiotem w twarz. Przewrócił się. Wystawiłam mu język. Wstał tym razem też miał poduszkę. Zaczęliśmy się nimi okładać. Śmialiśmy się przy tym. Niestety był przesądzone, że przegram gdyż wystarczy, że Charlie mocniej mnie walnie, a ja już będę leżeć. Mimo pewniej przegranej można się fajnie bawić! Tak jak my teraz. Nagle blondyn wziął mnie za rękę i rzucił poduszkę na ziemię. Pokręciłam głową i znowu walnęłam go poduszką, i znowu upadł! Cóż... Zapomniałam, że trzyma mnie za rękę i jeżeli leci on lecę również ja. Tak się również stało. Miałam chociaż miękkie lądowanie bo upadłam na niego. Chciałam wstać, ale on pociągnął mnie z powrotem. Patrzyliśmy sobie w oczy. W jego widziałam wielką miłość. W moich pewnie można było dojrzeć to samo. Tylko... Czemu naszły mnie wątpliwości? Czemu znów nie mam pewności, że to miłość do mnie? Czy to wszystko przez to, że jestem dla niego drugą szansą? Na pewno... W końcu pierwszą była ona. Dziewczyna idealna, której, powiedzmy sobie szczerze, nigdy nie dorównam.
- Alex co się dzieje?
- Nic.
- Nie kłam. Przecież widzę.
- Nie kłamię.
- No nie... Znowu chodzi o Ellę? - spuściłam wzrok. Na samo wspomnienie o niej w moich oczach pojawiają się łzy. - Alex proszę powiedz mi.
- Boję się, że ona kiedyś zapuka do drzwi i od tak mi Cię odbierze. To Twoja pierwsza miłość, a ona jest zawsze najsilniejsza - chłopak wstał i wyszedł na balkon. Poszłam za nim. Stał oparty o barierkę i wyglądał jakby się nad czymś zastanawiał. Podeszłam bliżej. Teraz oby dwoje opieraliśmy się o barierkę patrząc w dół. Ciekawe o czym myślał. Czy na pewno jestem ciekawa? Nie wiem. Chyba nie do końca... Może myśli o tym jak mi powiedzieć, że to prawda? Albo o tym, że jestem głupia tak sądząc? Nienawidzę ciszy, bo przeważnie jest ona przed burzą.
- Nie wiem co mam zrobić żeby dotarło do Ciebie, że Ella to już przeszłość. Jej już nie ma!
- Charlie pamiętaj, że ja też w każdej chwili mogę zniknąć.
- Co? - odwrócił się w moją stronę i chwycił mnie za ramiona.
- To co słyszałeś.
- Nie możesz zniknąć! C-c-co ty chcesz zrobić?! - zaczął mną trząść. Zaczęłam się bać.
- Nic nie zamierzam zrobić. Po prostu mówię jak jest. Różne rzeczy się dzieją. W każdej chwili może mi się coś stać i...
- Nic Ci się nie stanie rozumiesz?! - spojrzałam mu w oczy. Zobaczyłam w nich prawdziwą furię. Miałam wrażenie, że za raz mnie uderzy i wyszarpnęłam się mu.
- Nigdy więcej masz tego nie robić - powiedziałam i pobiegłam do łazienki. Zamknęłam ją na klucz, usiadłam pod drzwiami i zaczęłam płakać.
- Nie! Alex! Nawet się nie waż!
- Bo co?! Bo mnie uderzysz?! - nie zamierzałam tego robić. Muszę znaleźć inny sposób żeby radzić sobie z problemami. Nie mogę się zawsze uciekać do tego. Nie przez chłopaka....
- Alex błagam! Byłem wściekły! Proszę Cię! - usłyszałam pukanie do drzwi. Na dworze było ciemno więc pewnie pani Karen i Brooke śpią.
- Zostaw mnie Charlie!
- Nie myśl sobie, że to zrobię. Proszę otwórz te cholerne drzwi. Na prawdę nie chciałem. Alex... Księżniczko... Nie musisz wychodzić. Rozumiem, że teraz możesz czuć się przy mnie zagrożona, ale obiecaj, że nic sobie nie zrobisz. Nie przeżyłbym gdyby przez moją głupotę stała Ci się krzywda.
- Obiecuję... - po tych słowach zapadła cisza. Słyszałam jeszcze tylko skrzypnięcie łóżka i tyle. Wyjęłam z kieszeni telefon i wykręciłam numer do jedynej osoby, która w obecnej sytuacji byłaby w stanie mi pomóc.
- Halo?
- Cześć Matt. Obudziłam Cię?
- Alex?
- No.
- Nie. Jest za wcześnie żeby spać. O co chodzi?
- Mam problem. Możemy się spotkać?
- Pewnie, ale Twój przyjaciel Cię puści?
- Śpi.
- Ta... Super przyjaciel.
- Matt... Pokłóciłam się z nim, ale nie chcę o tym gadać.
- To ten problem?
- Może...
- Alex.
- Tak.
- Ale jaki to problem? To normalne. Ludzie się kłócą codziennie.
- Ale nie tak...
- Uderzył Cię?
- Matt proszę Cię.
- Ok. Dobrze. Gdzie?
- Może przed tym parkiem co się rozstaliśmy?
- Ok. O której?
- Za 15 minut?
- Spoko. Będę czekać.
- Dzięki - rozłączyłam się. Bardzo cicho otworzyłam drzwi łazienki. Wyjrzałam delikatnie tak żeby nie wydać żadnego dźwięku. Chłopak spał. Na szczęście. Szybko i cicho wymknęłam się z pokoju, a następnie z domu. Przyznam, że trochę się bałam. Zawsze mogłam natknąć się na Luke'a, a tego bardzo bym nie chciała. Gdy odeszłam kawałek od mojego obecnego lokum rzuciłam się biegiem w stronę miejsca, w którym umówiłam się z Mattem. Gdy tam dobiegłam czekał już. W moich oczach znów pojawiły się łzy. Gdy mnie zobaczył wstał. Przytuliłam go. Odwzajemnił uścisk. Pewnie wyczuł, że tego potrzebuję. Dobrze mi przy nim, ale nie tak jak przy blondynie. Staliśmy tak przez dłuższą chwilę. Po niech chłopak mnie od siebie odsunął.
- Co Ci ten Twój przyjaciel zrobił?
- Teoretycznie nic.
- A praktycznie?
- Wściekł się na mnie. Zaczął mną trząść. Miałam wrażenie, że zaraz mnie uderzy.
- Współczuję - odpowiedział zakłopotany. - Kurde. Nie jestem najlepszy w pomaganiu.
- Umiesz słuchać, a to już coś.
- Serio?
- No. W tych czasach to rzadko się zdarza...

Później
Właśnie wchodzę do domu. Tak... Trochę się zagadałam z Mattem. Jest koło 4 w nocy, ale co tam. Dobry z niego przyjaciel. Trochę specyficzny, ale dobry. Będąc już w domu po cichu udałam się do pokoju Charlie'go. Weszłam do niego. Na szczęście chłopak spał. Zaczęłam zastanawiać się gdzie mam się położyć. Rozum, że na jakimś fotelu, albo podłodze zaś serce, że obok niego. Też uważam, że powinnam zacząć słuchać głosu serca, ale nie łatwo mi to przychodzi. Cóż... Taki mój charakter. Muszę wszystko milion razy przemyśleć dopiero wtedy jest opcja, że uda mi się podjąć decyzję, a i tak wiadomo, że posłucham się rozumu. Dziś postanowiłam zrobić wyjątek i posłuchać tłumionego dotychczas głosu. Położyłam się obok niego. Na praktycznie samym końcu łóżka. Było mi jednak niewygodnie. No w końcu ostatnio sypiałam tylko wtulona w przyjaciela. Uniosłam lekko jego ramię i się pod nie wczołgałam. Od razu lepiej. Czułam jego ciepło. Tak... Teraz na pewno zasnę szybciej. Jedyne co jeszcze pamiętam to, to jak chłopak przytulił mnie bardzo mocno, a następnie złożył pocałunek na moim policzku, standardowo bardzo blisko ust...

~***~
Trollolollo! Jestem! Czemu to macie wytłumaczenie w dedyku xD Czo ten Charlie? Czo, czo on? Czo on odwala? Hehe. Trollolollo xD I teraz pewnie znienawidzicie Matt'a, że Alex ufa jemu. Jak to zrobicie to trupy na miejscu xD. Nie no żarcik. Ale nie miejcie go za złego człowieka. Poczekajcie do następnego! Do Luke'a nawet zdanie zmienicie. A next kiedy? Jutro xD Teraz odnośnie nieubłagalnie zbliżających się egzaminów... Wiem jak to zrobię. Będzie maraton. 3 dni. 18, 19, 20. Jak będę w szkole. Ale zaraz! Jak? Co? Kiedy? W końcu piszę egzaminy! Racja. Ale po każdej części jest jakieś 15 minut przerwy. I dlatego w tym czasie postanowiłam dodawać rozdział. Powiem wam w notce jaka część, jaka trudna i takie tam, bo może przyszłe pokolenia to informować. Wiedzcie, że Ci co nie piszą ze mną będą mieli trudniej xD Mam osobiście nadzieję, że dadzą mi rozprawkę, bo jak opowiadanie to będę miała punkty ujemne xD Czemu? Bo jest zawsze ograniczone miejsce i poza linijkami nie sprawdzają :/ Nawet tego co na marginesie! Wiecie, że w tym tempie rozdziały skończą się przed wakacjami. A ja 30 maja będę miała dla was niespodziankę xD Nie ważne jaką. Dlatego niby z jednej strony chcę szybko dodać te 16 rozdziałów, ale z drugiej strony nie xD Tak wiem dziwny ze mnie człek. No ale DZIWNY JEST TEEEN ŚWIAT! Nie pytajcie xD To z mojej strony chyba to wszystko. A! Polecam zajrzeć na mojego snapa, bo tam czasem lecą spoilery xD Teraz to wszystko. 
Do następnego!
Papa!
Asia Ari <3
Piosenka... Hmmm...

Uprzedzając wasze pytania. Tak lubię Pitbulla. Zadziwię was, ale to dzięki niemu "nauczyłam się rapować" Czemu w nawiasie. Bo tak na pamięć to tylko piosenki chłopaków, a inne to z tekstem w tle xD